Mέσα σε κάθε έναν, μέσα σε κάθε μία, υπάρχει μια φλογίτσα. Η φλόγα του σύμπαντος, πνοή του Θείου, των δύο γονέων μας, το Γιν και το Γιάνγκ.Έχουμε ξεχάσει την διαδυκότητα του είναι μας, αλλά και αυτών που μας γέννησαν. Έχουμε εκλείψει το θηλυκό στοιχείο. Το έχουμε ματαιώσει, αλλά αυτό πολέμα όλο και πιό απελπισμένα να κερδίσει την ισοτημία.
Οι άνδρες δυστυχώς, δεν μπορούν καν να κατανοήσουν γιατί υπάρχει ανάγκη για την Ημέρα της Γυναίκας, αφου σύμφωνα με αυτούς οι γυναίκες είναι που κάνουν κουμάντο γιατί όλο τους λένε τι να κάνουν. Κάνε τούτο, κάνε εκείνο. Η εικόνα όμως που δεν μπορούν να δούν, αλλά την βλέπουμε καθαρά οι γυναίκες, είναι ένας να έχει πιάσει όλο τον διθέσιο καναπέ, στην άπλα, και να παραπονιέται που η αλλή συνεχώς του γκρινιάζει (συνέχια) να πάει λίγο πιό πέρα για να καθήσει και αυτή... αλλά η κακομοίρα, δεν έχει κατανοήσει ότι δεν έχει κανέναν σκοπό να κουνηθεί απο την θέση αυτή την πολύ βολική του.
Άλλωστε του είσαι πιο χρήσιμη να είσαi όρθια και να μπορείς να τρέχεις εύκολα όπου χρειαστεί. Να σηκώσει το τηλέφωνο, να φέρει κατι να φάει, να κοιτάξει τα παιδιά, να ικοανοποιήσει ανάγκες, προδοκίες, υποχρεώσεις που έχεις φορτωθεί πατροπαράδοτα σαν γυναίκα! Το Γιν (Γυν ισως;) έχει γίνει γυνή του άνδρα. Αυτή που θα αναλάβει υποχρεωτικά, όσα ο άνδρας θεωρεί υποτιμητικά για την υποστασή του ως άνδρας, οπότε να ανέθεσε σε κάποιον που θεωρεί αυτόματα κατώτερο του. Διότι ο κατώτερος πρέπει να τα αποδεχθεί με σεβασμό και στοικότητα τα όσα του ανατέθονται.
Εδώ λοιπόν έχουμε την φωτιά που δεν μπορεί να δει την σκιά της. Όπου και αν κοιτάξει, τυφλώνεται απο το ίδιο το φως που πίστευει ότι εκπέμπει και δεν βλέπει καμια σκιά, διότι για να υπάρξει σκιά πρέπει να είναι κάτι εκεί για σταματήσει με το είναι του το φως της φωτιάς, ένας κυματοθράυστης του φωτός. Και πίσω του, η σκιά. Τι εικόνα κάνατε; Τώρα θα σας την αλλάξω.
Όπου και αν κοιτάξει, τυφλώνεται απο το ίδιο του το φως που πίστευει ότι εκπέμπει και δεν βλέπει καμιά σκιά, διότι για να υπάρξει σκιά πρέπει να είναι κάτι εκεί για σταματήσει με το είναι της το φως της «φωτιάς» του, ένας κυματοθράυστης του φωτός του δηλαδή. Και πίσω της, στη σκιά, σκυμμένα τα παιδιά της, προστευμένα απο τα κύματα του αδέσποτου φωτός που την έκαιγε, και πόναγε με την υποτιμητική θέση του της ανέθεσε χωρίς την εγκρισή της. Ενω εκείνη είναι που τον γέννησε, η γυναίκα θεά, το Γιν/Γυνή. Εκείνη δημιουργεί νέες ζωές, με την βοηθειά του, ισάξιοι.
Έχει ξεχάσει την φωτιά της γυναίκας. Βλέπει μόνο την δική του φωτιά. Η φωτιά της γυναίκας δεν είναι σαν τον Ήλιο/Γιάνγκ. Η φωτιά της γυναίκας η δροσερή, δεν τσουρουφλά, ανακουφίζει. Είναι το φως του Φεγγαριού και των Άστρων. Το φεγγάρι μητέρα και τα άστρα παιδιά. Η σελίνη μπορεί και κάτι που δεν μπορεί ο Ήλιος. Μπορεί να δει την σκιά της! Κάθε έκλειψη Ήλιου, η σκιά της σελίνης «εξαφανίζει» τον Ήλιο, όπως το πέος «εξαφανίζεται» στον κόλπο, την στιγμή της τέλειας ένωσης του Γιν και Γιάνγκ, του Big Bang και της γέννησης του Σύμπαντος. Ημέρα πρώτη. Για να δει η φωτιά την σκιά πρέπει να μάθει να βλέπει στο... σκοτάδι. Γιατί μόνο στο σκοτάδι, μπορεί να δει την θαυμάσια συμφωνιά του ουρανού, με το φεγγάρι και τα αστέρια. Στο σκοτάδι ηρεμούμε, ξεκουρασζόμαστε, κοιμόμομαστε, μεγαλώνουμε.
Έχουμε ξεχάσει πόσο ωραίο είναι το σκοτάδι. Έχουμε μάθει να το φοβόμαστε. Στο σκοτάδι έχουμε μάθει παραμονεύει ο κίνδυνος, ο θάνατος. Αυτή τη γνώση την κουβαλάμε μέσα στα κύτταρα μας. Την πέρνουμε αυτή την γνώση, απο την μητέρα μας. Αυτή η γνώση, μαζί με τα κατάλληλα γονίδια απο το σπέρμα, και το μητρικό γάλα, θα μας δώσει την κατάλληλη ασπίδα, εσωτερική κυρίως ασπίδα, βιοχημική που θα μας κάνει ίσως ικανούς αρκετά να επιβιώσουμε στον στήβο της ζωής. Εκεί το φόβος βασιλεύει μέρα και κυρίως πια, νύχτα.
Την χρειαζόμαστε όμως την νύχτα. Η νύχτα θρέφει, ξεκουράζει, ενώνει. Η νύχτα κοινωνικοποιεί. Την νύχτα γύρω απο την φωτιά μαζευόταν η ομάδα να ενωθεί μέσω ιεροτελεστιών, μουσικής και χορού, αφήγησης εμπειριών ως ιστορίες που έγινες η βάση της σημερινής μα κουλτούρας και πανανθρώπινης συνείδησης. Η ίδια δίψα ζωής και ο ίδιος φόβος θανάτου μας κυριασχούσε ανέκαθεν. Τώρα όμως μας έχουν αφαιρέσει την «νύχτα». Παντού φώτα, παντού φωτεινές επιγραφές, παντού προβολείς και κολόνες φωτισμού, ηλεκτρικοι λαμπτήρες μας έχουν στερήσει την επαφή μας με την νύχτα, το σκοτάδι, το φεγγαρι και τα αστρέρια και μαζι με όλα αυτά και την επαφή μας με το θηλυκό Γιν στοιχείο.
Ζούμε μέσα σε μια άκρα ανισορροπία κυριαρχημένοι απο το Γιάνγκ στοιχείο, που δεν μας προσφέρει καμια σκιά για να ξεκουράστουμε απο το δυνατό φως που μας πονά πια τα μάτια και μας εχει τσουρουφλήσει το πετσί. Έτσι τυφλωμένοι αρπάζουμε και τρώμε ότι βρεθεί μπροστά μας και τύχει να είναι πιο αδύναμο απο εμάς και εύκολη σχετικά λεία. Τελευταία έχουν μείνει τα παιδιά, αφου φαγώθηκαν οι γυναίκες πρώτες, είτε κατω απο την κυριαρχία κάποιου άνδρα, ή να ντύνονται και φέρονται σαν πόρνες σύμφωνα με τα πρώτυπα την δήθεν μόδας!
Τα παιδια τα τρώνε εύκολα. Τα βγάζουν χαλασμένα ώστε οι γονείς να τα δώσουν για δηθεν επισκευή σε ειδικούς. Δυσκολίες, διαταραχές, διαφορες, ολα περνάνε απο μικροσκόπιο σε στυλ κρεββατι του Προκρούστη και τα χαλασμένα τρώγονται απο την μηχανή της νορμαλοποίησης, κάτι σαν την φωτιά της κόλασης των διαφορετικών...
