Αυτό μας μαθαίνει καθημερινά η νευροτυπική κοινωνία. Μας λέει να μην ασχολήσαι με τους άλλους γύρω σου, αλλά να ασχολήσαι μόνο με τον εαυτό σου, να αφήνεις τους άλλους μας λέει στην αξία τους και να μην τους επικρίνεις.Παράληλα όμως, σε προωθεί και στο να μην ασχοληθείς να βοηθήσεις άλλους ή να ανακατευθείς στα θέματά τους, όποια και αν είναι αυτά, με το να σου επαναλαμβάνει ότι δεν είσαι ούτε ειδικός ούτε παντογνώστης!
Έτσι έχουμε γίνει μιά κοινωνία χοντρόπετσων, αντί ευαισθητοποιημένων ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά, και μέσω κριτικής βασισμένης στο ήθος και την αίσθηση δικαιοσύνη να φροντίζουμε να μην καταστρέφονται οι ανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και του αλληλοσεβασμού μας.
Ως κοινωνία χοντρόπετσων όμως, μπορεί να ζούμε δίπλα σε κάποιον, και να μην έχουμε ιδέα τι παίζεται πίσω από την πόρτα του, μέσα στην ζωή του και στην οικογένειά του και ουσιαστικά να μην μας ενδιαφέρει και να μάθουμε. Έχουμε μάθει να αφήνουμε αυτή την ευθύνη προς τον συνάνθρωπό μας στους άλλους που είναι "ειδικοί", που έχουν την όποια κοινωνική θέση που τους καθηστά αναγκαστικά υπεύθυνουν των κοινών, ή που τους θεωρούμε αολά κορόιδα γιατί αντί να ασχοληθούν με τον εαυτό τους, ασχολούνται αφιλοκερδώς με την καλυτέρευση της ζωής των άλλων.
Αυτή είναι στο μεγαλείο της η κοινωνία των νευροτυπικών ή αλλοιώς χοντρόπετσων, των αδιάφορων, που όμως έχουν πληθώρα συναισθημάτων, που είναι άκρως ευέξαπτοι άμα τους τα ενοχήσει ή καταπατήσει κάποιος, που μιλάνε συνεχώς για αυτά, που έιναι τόσο εθισμένοι στις συναισθηματικές συγκινήσεις ώστε δακρίζουν με ένα βίντεο διαφημηστικής εταιρίας για έναν κουφό πατέρα και την κόρη του, αρκεί όμως να μην τους αγγίξει η όποια κατάσταση άλλων την προσωπική τους ζωή, αρκεί να μην τους ενοχλήσει και τους αναγκάσει να αναλάβουν ευθύνες διευθέτησης.
Θα μπορούσε ένας τέτοιος κουφός μπαμπάς να ζει πίσω απο την διπλανή τους πόρτα και να μην το ξέρουν, ούτε να ενδιαφέρονται να το μάθουν. Το δράμα του διπλανού τους δεν τους ενδιαφέρει, διότι είναι εγκλωβισμένοι στο δικό τους όποιο δράμα, στην δική τους όποια ζωή, στις δικές τους σκοτούρες και δυσκολίες. Άλλωστε τους έχουν μάθει όπως είπα, να ασχολούνται με τα δικά τους και μόνο, και πηθείνια να ακολουθούν τις όποιες κοινωνικές μόδες. Σαν συναισθηματικά αποχαυνομένο μπουλούκι...
Έτσι λοιπόν, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση όταν συμβαίνει κάτι σαν και αυτό εδώ. Όταν επί τρεις μέρες ένα νοητικό ανάπηρο παιδί βρήσκεται στην κατάστση να κοιμάται με τον νεκρό πατέρα του και κανείς δεν το ήξερε. Ούτε μοιάζει να ενδιαφέρει κανέναν για που θα καταλήξει αυτο το παιδί τώρα που πέθανε ο πατέρας του.
Η χοντροπετσιά μας εμποδίζει και να ενδιαφερθούμε αν ο γείτονάς μας έχει αυτιστικό παιδί και αν το έχει κάνε πειραματόζωο και κινητό φραμακείο γιατί έτσι είναι τώρα η μόδα που επικρατεί (αυτισμός = ψυχοφάρμακα). Και φυσικά δεν μας απασχολεί άμα η μαμά του υπερκινητικού παιδιού περνάει 18 ώρες την μέρα στο facebook και το αφήνει να αυτοαπασχολήται και να παίζει μόνο του, και δεν μας ενοχλεί μιά και το θεωρούμε πιά απόλυτα κατανοητό, όταν και οι δυό γονείς δουλεύουν να μεγαλώνει το παιδί τους με μιά κουρασμένη και με ελάχιστη υπομονή γιαγιά ή παππούς που το δέρνουν για να κάθετε ήσυχο!
Μας έχουν μάθει και μας το λένε ξανά και ξανά, ότι το να "Αγαπάς τον πλησίον σου" σημαίνει να μην χώνεις την μύτη σου και να μην ανακατεύεσαι στις υποθέσεις του, να μην σε απασχολεί τι κάνει ή δεν κάνει, και να μην αναλάβεις ποτέ και καμία ευθύνη ώστε να τον επικρίνεις γαι τις λανθασμένες μεθόδους και συμπερφορές του όσο ανήθικες, όσο άδικες, όσο καταστρεπτικές και αν είναι αυτές για κάποιον άλλον.
Αυτό θα πει "Αγάπη" λοιπόν, να περνάς δίπλα στον άλλο, να ζεις δίπλα στον άλλον, ακόμη να ζεις μέσα στο ίδιο σπίτι με τον άλλον, και να μην ασχολήσαι με αυτόν (ακόμη και άμα στο ζητήσει!).
Εκτώς και αν υπάρχει κάποιο ώφελος για σένα, κάτι που μπορείς να βγάλεις από αυτόν. Να κερδοσκοπήσεις από την αδυναμία του, την δυσκολία του, την άγνοιά του, ακόμη και την βλακεία του ή την αφέλειά του!
Πως να μην υπάρχει λοιπον "αυτισμός"; Πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει "αυτισμός" σε αυτή την κοινωνία των χοντρόπετσων που πάσχει από πλήρη αδιαφορία προς τον συνάνθρωπό διότι έχει μάθει να βλέπει την αδιαφορία αυτή ως "Αγάπη";;;
Εδώ σας παρουσιάζω 3 Χοντρόπετσες κατάστεις:
1. Κοιμόταν για 3 μέρες, με τον νεκρό πατέρα του!
2. "Οι περιπέτειες ενός Αυτιστικού"
(ή καλύτερα το παιδί πειράτόζωο ψυχοφαρμάκων)
Mέχρι την ηλικία του άρχισε σχολείο ο γυιός μου δεν έδειχνε κάποια «διαφορά» σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Η «διαφορά» άρχισε με μαθησιακές δυσκολίες στο σχολείο. Τότε ήταν που πήγαμε να δούμε τον παιδοψυχίατρο, ενω μέχρι τότε είχαμε επισκευτεί μόνο κανονικούς γιατρούς που έκαναν την ρουτίνα των check-up όπως υψος, βάρος, και περίμετρος κεφαλιού. Όπου και μας βρήκε ότι το παιδί ήταν φυσιολογικόςαλλά είχε μεγαλύτερη διάμετρο κρανίου λόγω των υψηλών επιπέδων των ορμόνων. Πότε όμως δεν έγινε μέτρηση των ορμόνων ανάπτυξης διότι δεν υπήρχαν τα αναγκαία όργανα εργαστηρίου.
Ο πρώτος παιδοψυχίατροςμας έδωσε διάγνωση ΔΕΠ-Υ όταν ήταν το παιδί 6 ετών.
Ο δεύτερος παιδοψυχίατρος δεν συμφώνησε με την διαγνωση ΔΕΠ-Υ, διότι στον ένα χρόνο που έκανε ψυχανάλυση το παιδί καθόταν ήσυχο χωρίς να σηκώνεται από την καρέκλα του, κάτι που ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ δεν θα έκανε αφού η υπερκινητικότητα δεν θα το άφηνε να κάτσει ακίνητο για μιά ολόκληρη ώρα.
Ο τρίτος ψυχίατρος δεν διέγνωσε αυτισμό αλλά συμπτώματα άτυπης ψύχωσης και υποστήριξε την διάγνωση αυτή με να μας πει ότι τα παιδιά παρουσιάζουν τα συμπτώματα του αυτισμού μέχρι τα 3 τους, ενώ στο παιδί παρουσιάστηκε διαφορά όταν άρχισε σχολείο.
Ο τέταρτος και καλύτερος, Α. Ευαγγελινού, βρήκε ότι το παιδί παρουσίαζε το πρόβλημα του αυτισμού. Δυστυχώς όμως, αυτός ο γιατρός ένα μήνα μετά την επισκεψή μας, έφυγε για τις ΗΠΑ, και έτσι αποφασίσαμε να επισκευθούμε έναν πέμπτο γιατρό, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος δεν διέγνωσε αυτισμό, αλλά ψύχωση.
Μας πρότεινε μιά θεραπευτική μέθοδο, με 4 mg Risperdal και 1 Zoloft 50 mg την ημέρα. Αυτός ο συνδιασμός έφερε υπνηλία που διαρκούσε 18 ώρες την μέρα και ο καθηγητής ελάτωσε την δόση στα 2 mg Risperdal + Zoloft 500 mg. Με αυτή την δόση το οικογενιακό μας δράμα ξεκίνησε διότι μεταβλήθηκε από ένα χαρούμενο παιδί σε ένα επιθετικό άτομο.
Εκεί που προηγουμένως τα αυτιστικά του χαρακτηριστικά ήταν σε λανθάνουσα κατάσταση, τώρα άρχισε να προβάλει έντονα αυτιστικά χαρακτηριστικά όπως ηχολαλία, σύνδρομο επαναληπτικών κινήσεων, στερεοτυπίες και αυτό-διεγερτική συμπεριφορά.
Το παιδί πήρε βάρος και από 75 κιλά έφτασε τα 107 μέσα σε έναν χρόνο. Για να αντιμετωπίσουμε την επιθετικότητά του και το υπερβολικό βάρος, μας προτείναν μιά άλλη θεραπεία με το αντιψυχωτικό φάρμακο Solyan σε δόση των 100 mg την μέρα.
Σε μιά περίοδο 3 μηνών αυτό το φάρμακο μείωσε την επιθετικότητα, αλλά μετά από 3 μήνες η επιθετικότητα επανήλθε και ξεκινήσαμε μιά νέα θεραπευτική μέθοδο με το Cabapentin όπου όμως έμφάνησε ένα νέο σύνδρομο αυτοτραυματικότητας.
Τον Ιανουάριο 2010 σταματήσαμε και με αυτά τα φάρμακα. Μετά τον Μάιο, κάπου 4 μήνες αργότερα χωρίς αυτά τα φάρμακα εμφανίστηκαν ξεσπάσματα και αϋπνία. Δύο χάπια melatonine (2mg) δεν κατάφεραν να διορθώσουν την αϋπνία.
Για τα ξεσπάσματα και τις αυτοτραυματικές διαθέσεις χρησιμοποιήσαμε το Zoloft και το Effexor, τα οποία όμως επιδείνωσαν το άγχος του.
Ο Δρ. Σ., ένα τοπικός γιατρός που ξέρει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το παιδι μου και τα συμπτώματά του μετά από όλα αυτά τα χρόνια, μας είπε ότι τα αντικαταθλιπτικά δημιούργησαν την υπομανία και απο τις αρχές του Οκτωβρίου 2010 μας πρότεινε να χρησιμοποιήσουμε το Abilify σε μιά δόση 3,5 ml κάθε βράδυ.
Με αυτή τη δοσολογία τα ξεσπάσματα σταμάτησαν και καλυτέρευσε ο ύπνος αλλά είναι σε πειραματικό στάδιο και δεν υπάρχουν ακόμη οι κλινικές έρευνες για αυτό.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, επισκευθήκαμε το νοσοκομείο NECKER του Παρισιού όπου και κάναμε μαγνητική τομογραφία [fMRI]. Οι εικόνες έδειξαν ότι ο εγκέφαλος του είναι καθερός και χωρίς στίγματα.
Ουσιαστικά το προβλημα είναι η συννοσυρότητα της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής προσωπικότητας με αγχώδης ιδές, σκέψεις, εικόνες και παρορμήσεις. Θα πρέπει λοιπόν να ερευνήσουμε την ψυχαναγκαστική διαταραχή και τους βιολογικούς παράγοντες. Θα σας ήμουν ευγνώμων αν θα μπορούσατε να με ενημερώσετε για εργαστήρια στην χώρα σας που να μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτή την έρευνα.
Σας ευχαριστώ.
3. Η εγκλωβησμένη γυναίκα
(ή καλύτερα ο εγωιστής και αυταρχικός σύζηγος)
ΕΙΜΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΛΟΓΩ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΟΚ... ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ... ΚΑΘΟΜΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΕΡΙΠΟΙΟΥΜΕΝΗ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ... ΚΑΤ ΕΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ... Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ...Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ ΑΚΟΜΑ... ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ... ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ 2-3 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΚΑΝΑ ΜΙΣΑΩΡΟ ΣΥΝΟΛΟ ΟΛΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΑΥΤΑ... ΜΕΤΑ ΑΥΤΟΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΣ, ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΣΧΟΛΙΕΣ ΤΟΥ... ΣΗΜΕΡΑ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΗΘΕΛΑ ΜΙΑΣ ΚΙ ΕΙΧΕ ΚΑΛΟ ΚΑΡΟ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ, ΝΑ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΕΡΑ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ... ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΙ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ... ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ? ΗΡΘΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ... ΕΦΥΓΑ ΑΠ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ, ΑΠ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ, ΑΠ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΑΝ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ 20ΧΙΛ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΖΗΤΑΩ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΔΥΑΣΕΙ ΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ.. ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ... ΠΙΕΣΜΕΝΗ... ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ?
