καλησπέρα σας κυρία Μεσσίνα! χρόνια πολλά σας εύχομαι, λίγο καθυστερημένα φυσικά ..αλλά πάντα προσπαθώ να σκέπτομαι θετικά. έχω διαβάσει λίγες από τις δημοσιεύσεις σας και ήθελα να σας πω ότι θαυμάζω την δουλειά σας και επειδή έχω ένα θέμα ..νομίζω πως μπορείτε να με βοηθήσετε κάποια στιγμή. σας ευχαριστώ!!!
Perla Messina
Χρόνια πολλά εύχομαι και σ' εσάς!
Eleni X.
κυρία Πέρλα, ήθελα να σας πως έχω ένα παιδί με σύνδρομο Αsperger 67%, έτσι μου είπαν. το οποίο ακούει και εμπιστεύεται τη μάνα μου (εγώ δεν ξέρω "τι" να κάνω για να με εμπιστευτεί). έχει εμμονές με ότι του αρέσει με gormiti και hulk. φυσικά βλέπει και άλλα καρτούν. δεν έχει 'κολλητούς' και κάθε φορά που τον πάω στο πάρκο πάει. "ζητάει" με τον τρόπο του, την φιλία του άλλου. βασικά κάνει ότι θέλει χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ενοχλεί τον άλλον. (είναι και αυτό νομίζω στο σύνδρομο). έχει λατρεία με καμπάνες ..ΛΑΤΡΕΙΑ! είμαι χωρισμένη από την ώρα που γεννήθηκε ο μικρός. δηλ 12 χρόνια. μένω με γονείς οι οποίοι έχουν κουραστεί και εκείνοι μέσα σε άλλα προβλήματα μας.! ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ. ξέχασα να σας πω πως ο μικρός και εγώ, περάσαμε ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ. ο μικρός τα πέρασε απ' όταν ήταν στην κοιλιά μου, μέχρι και 5 χρονών. Μετά τον απέρριψε μόνος του. αλλά όσο να ναι "κάτι" του λείπει...!!! αφού στα 3 χρόνια του ..τον έδωσα στον πατέρα του λόγο δικαστηρίου ( δεν τον είχε δει πριν, από τα 3 και μετά άρχισε να "ζει" ορισμένες όμως καταστάσεις ο μικρός.) μου τον έφερε ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΜΙΛΗΤΟ να με γδέρνει σαν να θέλει να μου πει 'γιατί με άφησες να πάω', δεν μιλούσε το παιδί μου, έκλαιγε συνέχεια μέχρι που τον πήγαμε σε ψυχολόγο και εργοθεραπευτή. πριν όταν τον είχα ... μίλαγε 'κανονικά' και τραγουδούσε Βίσση και Μαζωνάκη!!! παίζαμε με όργανα... ήταν άλλο παιδί. μέχρι που είπε το δικαστήριο να τον πάρει ο πατέρας του. τώρα... μπαίνει εφηβεία και σκεφτήκαμε να τον 'δει' μήπως και ηρεμήσει... αλλά μόλις τον είδε στις κούνιες... φυσικά τον έλεγε ΦΙΛΟ όχι μπαμπά... μετά όμως άρχισε να «αγριεύει» η κατάσταση, δηλ δεν ακούει κανέναν και τίποτα. ούτε και την μάνα μου πια. τι να κάνω κυρία πέρλα ζητώ την γνώμη σας ... θα με βοηθήσετε το ξέρω! σας ευχαριστώ και συγγνώμη για την φλυαρία μου.!!!
Eleni X.
να σας πως επίσης πως..θα ήθελα να έρθω σε ένα σεμινάριο 'η ομιλία σας , όταν θα την πραγματοποιήσετε στην Αθήνα! σας ευχαριστώ!!
Perla Messina
Αν εσύ τα είχες περάσει όλα αυτά που μου περιγραφείς με τους γονείς σου (μητέρα και πατέρα) θα εμπιστευόσουν κάποιον από αυτούς;
Πως θα ήσουν εσύ σαν άτομο μετά από όλα αυτά; Θα ήσουν κοινωνική, χαρούμενη, ευχάριστη παρέα, θα τα έπαιρνες όλα ελαφριά και χαρωπά;
Με παραξενεύει κάθε φορά πόσο όταν οι ίδιοι οι γονείς μου περιγράφουν τι έχει συμβεί στην ζωή του παιδιού τους δεν έχουν ποτέ κάτσει να σκεφτούν τι τραυματικές εμπειρίες ήταν αυτές που πέρασε το παιδί χωρίς να μπορεί καν να εξηγήσει τι είναι αυτό που τις δημιουργεί και κυρίως γιατί λόγο φυσικά της μικρής του ηλικίας και μικρής του εμπειρίας ζωής. Λες και επειδή το παιδί δεν ξέρει τι ή γιατί του συμβαίνει, αυτά τα τεραστία τραυματικά θέματα, δεν θα το πληγώσουν ή καταστρέψουν ψυχικά μετά. Πως είναι δυνατόν οι ίδιοι οι γονείς να είναι τόσο ψυχροί στα συναισθήματα του παιδιού τους.
Ναι φυσικά και δεν σε εμπιστεύεται διότι είσαι ένας από τους 2 συνεργούς που του κατέστρεψαν καταστάσεις της ζωής του. Δυστυχώς αλλά δεν έχεις κάνει κάτι ουσιαστικό από αυτά που μου εξιστορείς για κερδίσεις ή επανακτήσεις την εμπιστοσύνη του πια.
Για αυτόν είσαι ένα αδύναμο άτομο που ούτε τον προστάτευε, ούτε τον βοήθησε και ούτε τον κάλυψε. Μια ψυχρή μητέρα είσαι για αυτόν. Φυσικό λοιπόν τώρα να φέρεται και αυτός αυτιστικά. Φέρεται όσο αυτιστικά όσο του έχετε φερθεί και εσείς οι γονείς του με όλα σας τα θέματα και χούγια και διαμάχες.
Eleni X.
όμως....εδώ και χρόνια ...τον έχω αγκαλιάσει με αγάπη και δεν έχω αφήσει κανένα άλλο να μπει στη ζωή μας ... σαν άνδρας εννοώ. Ζω μόνο για τον γιο μου και κάνω ότι μπορώ να επανορθώσω και το προστατεύω καλά.
Perla Messina
Μόλις κατανοήσεις την δική του θέση, όχι την δική σου αλλά την δική του αν εσύ καταφέρεις να φανταστείς πως το παιδί σου νοιώθει τι πόνους και φόβους και καταστάσεις κουβαλά μέσα του εξ' αίτιας όλων αυτών που πέρασε (πολλαπλές τραυματικές εμπειρίες που τις πέρασε χωρίς καμία υποστήριξη και καθοδήγηση) θα καταλάβεις καλύτερα γιατί είναι όπως είναι και φέρεται όπως φέρεται.
Εσύ από πλευράς σου έχεις την εντύπωση ότι έχεις κάνει τα πάντα να τον προστατεύεις αλλά η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Άλλο τι νομίζεις ότι έκανες και άλλο πως το παιδί σου βίωσε αυτά που έκανες. Σταμάτα να σκέπτεσαι από την δική σου πλευρά και κοίτα την δική του.
Eleni X.
έξαλλου... ήμουν μικρή... δεν ήξερα… ότι ξέρω τώρα...
Perla Messina
Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι επανορθώνεις αλλά ίσως να ρίχνεις και πάλι λάδι στην φωτιά...
Eleni X.
μήπως μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω για να με εμπιστευτεί; μήπως πάει; δεν θα με θέλει πια;
Perla Messina
Ναι κατανοώ ότι εσύ έχεις καλές δικαιολογίες για αυτά που έκανες και κάνεις ωστόσο, έρχεσαι και μου ζητάς συμβουλές διότι δεν μπορείς να δικαιολογήσεις αυτά που κάνει ο γιος σου
Eleni X.
απλά θέλω να μου πείτε έναν τρόπο να μπορέσω να 'μπω' στον κόσμο του...
να τον κατανοήσω... να ξεμπλοκάρω την ψυχή του παιδιού μου
Perla Messina
Μόλις καταφέρεις να βρεις καλές δικαιολογίες για όλα αυτά που κάνει και είναι εξίσου πιστευτές με τις δικές σου τότε ίσως να είσαι έτοιμη να το βοηθήσεις
Eleni X.
εσείς που γνωρίζεται πολλά
Perla Messina
Εγώ μπορεί να γνωρίζω πολλά αλλά αν εσύ δεν είσαι έτοιμη να τα ακούσεις και κατανοήσεις τότε δεν μπορώ να σου τα πω. Λοιπόν περιμένω να μου πεις τι δικαιολογίες έχεις που κάνει αυτά που μου γραφεί.
Γιατί κολλάει και έχει εμμονές με τα hulk και gormiti κινούμενα σχέδια;
Γιατί εμπιστεύεται την γιαγιά;
Eleni X.
θα προσπαθήσω...θέλω να μπορέσει το παιδί μου να ηρεμήσει σαν ψυχούλα.... και μετά αφού είναι καλά εκείνος... ας πληρώσω όλα όσα του έκανα.
Perla Messina
Θα ηρεμήσει όταν τον καταλάβεις πραγματικά και βαθειά σαν να ήσουν εσύ αυτός
Eleni X.
σωστά. να ξέρετε πως δεν ενοχλούν οι εμμονές...δεν έχει κάτι που με ενοχλεί. μόνο με ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙ ότι φοβάται... ενώ είναι θαρραλέος .... με τους καυγάδες φοβάται μετά από hulk και gormiti καρτούν εύκολα
Perla Messina
δεν σου ζήτησα να μου πεις αν σε ενοχλεί κάτι ή όχι
σταμάτα να μου μιλάς με τον εγωισμό σου σαν ασπίδα
Eleni X.
και του λέω δεν υπάρχουν...
Perla Messina
Συνεχίζεις στο ίδιο τροπάριο
Eleni X.
συγγνώμη δεν το εννοούσα 'έτσι'.
Perla Messina
Αυτό που εγώ βλέπω από αυτά που γραφείς είναι ένα άτομο με φοβερές εμμονές και ψυχαναγκασμούς με πληγωμένο εγωισμό που όλο γράφει πράγματα να καλυφτεί και ακόμη δεν μου έχει απαντήσει σε αυτά που σε ρωτάω. Έτσι δεν θα συνεχίσουμε την συζήτηση
Eleni X.
ρωτήστε με ξανά...δεν κατάλαβα.
Perla Messina
Ηρέμησε πάρε βαθειά αναπνοή και απάντησε σε αυτά που σε ρωτάω.
Γιατί κολλάει και έχει εμμονές με τα hulk και gormiti κινούμενα σχέδια;
Γιατί εμπιστεύεται την γιαγιά;
Eleni X.
α..οκ
Perla Messina
Η απάντηση σου θα ξεκίνα με "Διότι....."
Eleni X.
τη γιαγιάκα την υπέροχη ... την εμπιστεύεται γιατί όταν χώρισα και είχα αναγκαστικές συναντήσεις σπίτι με τον πρώην.Έτσι είπε το δικαστήριο.... 3 φορές την εβδομάδα… να τον βλέπουμεείχα χάσει τον εαυτό μου… έπρεπε να πάω σε ψυχολόγο έπρεπε να αγκαλιάσω το παιδί μου........ αχ… θυμάμαι.... και συγχύζομαι έβλεπα άνδρα και τον πατέρα μου ακόμα.... και ήθελα να τους δείρωαυτό για ενάμιση χρόνο.
ο μικρός να δέχεται πίεση από αυτόν η μάνα μου ήταν Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣ πριν όμως τον πάρει σπίτι του...με βάση το δικαστήριο
Perla Messina
ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ
ΜΙΛΑΕΙ Η ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ
Eleni X.
το είχαμε στα χέρια μας.....και η μάνα μου τον έκανε κοινωνικό... μίλαγε καθαρά..
Eleni X.
να σας πω την ιστορία δεν θέλετε;
με λίγα λόγια....η μάνα μου ήταν στήριγμα στην ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Perla Messina
ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
Γιατί κολλάει και έχει εμμονές με τα hulk και gormiti κινούμενα σχέδια;
Γιατί εμπιστεύεται την γιαγιά;
Η απάντηση σου θα ξεκινά με "Διότι....."
Eleni X.
γιατί να ξεκινάει με το "διότι";
δέχτηκα επίθεση κυρία Μεσσίνα όταν το παιδί ήταν ακόμα στη κοιλιά μου... τα έζησε όλα.... τα αισθάνθηκε όλα ο μικρός
Perla Messina
ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ; ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ;
Eleni X.
την πίεση ..τις κλωτσιές που έφαγα....και πήγα να χάσω το παιδί μου
Perla Messina
ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ
Eleni X.
μου κόπηκε το γάλα του
Perla Messina
ΕΛΕΝΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ
ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ ΤΙΣ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕΣ
Eleni X.
κυρία Μεσσίνα έχετε παιδιά;
Perla Messina
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΕΚΕΙΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΣΟΥ ΞΕΡΕΙΣ;
Eleni X.
έχετε παιδιά;
Perla Messina
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΞΕΡΕΙΣ;
Eleni X.
έχετε δεχτεί κακοποίηση;;;;
ψυχική ..σωματική;
Perla Messina
ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
Eleni X.
έξυπνη απάντηση... αλλά ένα δίπλωμα... δεν λύνει υποθέσεις.... όταν βάζετε όρια... δεν αφήνετε τον άλλον να σας ολοκληρώσει.... ΤΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΘΑ ΒΓΑΛΕΤΕ;;; ΛΑΘΟΣ.. ΛΥΠΑΜΑΙ !!!!
Perla Messina
ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΒΓΗΚΕ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΡΥΒΕΣ
Eleni X.
ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ..ΚΑΚΙΑ
Perla Messina
ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΒΓΗΚΕ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΡΥΒΕΣ
Perla Messina
εγώ δεν έψαξα απολύτως τίποτα, εσύ μου έστειλες μήνυμα όχι εγώ και την κακιά που έχεις μέσα σου την βλέπω στο παιδί σου που δεν σε εμπιστεύεται εκείνος μου έδειξε αυτά που εσύ κρύβεις. Του εύχομαι ο Θεός να είναι μαζί του διότι εσύ δεν είσαι.
Eleni X.
τόσα διαβάζεις … τόσα ξέρεις!!! όταν σύντομα θα έρθεις στη θέση μου... θα«κατανοήσεις»... πράγματα και καταστάσεις!!! με το να βγάζεις κακίες για άλλους... χωρίς να σου φταίνε... ΤΟΥΣ ΔΙΩΧΝΕΙΣ! ΕΣΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ.
ΑΣΕ ...ΜΕΣΣΙΝΑ... ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ.
ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ «ΚΑΙ ΚΑΛΑ».
Perla Messina
Καλά είσαι χαζή; Σου επέβαλα εγώ την βοήθειά μου; Σε ενόχλησα εγώ με τις ιστορίες πόνου και δυστυχίας μου; Άσε μας φιλενάδα που έχεις την βλακώδη εντύπωση ότι είσαι η μόνη που έχεις υποφέρει στην ζωή σου και μας επιδεικνύεις τον σταυρό σου σαν να είναι λάβαρο της δικαίωσης σου να βασανίζεις το παιδί σου με τις πολλαπλές σου ψυχώσεις και ψυχικάτραύματα. Δεν αγαπάς το παιδί σου και το ξέρει στο δείχνει βρε τυφλή με το να μην σε αποδέχεται και εμπιστεύεται. Εσύ καλή μου δεν έχεις δικαίωμα να πετάς πέτρες διότι έχεις αμαρτήσει. Όσα εσύ τράβηξες τα μεταφόρτωσες στο παιδί σου με ευκολία για να ξαλαφρώσεις εσύ όπως ακριβώς έκανες και με εμένα. Σαν εσένα έχω γνωρίσει δεκάδες μανάδες τα 5 χρόνια που ασχολούμαι να σας ανοίξω τα μάτια και να δείτε τι κάνετε μέσα στην τύφλα του πόνου σας. Τα νύχια και τα δόντια σου τα βλέπουμε και τα ανταποδίδουμε. Το παιδί σου σε φοβάται και σε απωθεί και εγώ σε απωθώ με τα ίδια δόντια και νύχια εγώ δεν είμαι πια παιδί και ο ψυχικός εκφοβισμός σου δεν περνά.
Λοιπόν μάζεψε τα νύχια σου διότι άλλοι που έχουν πονέσει πιο πολύ απ' ότι μπορείς να διανοηθείς έχουν δόντια και νύχια πιο μεγάλα και θα σε κάνουν μια χαψιά.
Θάψε το τσεκούρι του πολέμου. Άλλοι σε πόνεσαν και τώρα προϋποθέτεις αυτόματα ότι θα σε πονέσουν και άλλοι.
Αν ήταν να σε πονέσω όπως το λες, γιατί ήρθες για συμβουλές;
Eleni X.
ΕΝΑ «ΒΟΥΝΟ» ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΔΙΚΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!!!!! ΑΛΛΑ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΔΗΛΩΝΕΙΣ!!! ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ «ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΑ»...ΟΥΤΕ «ΟΡΙΖΕΙ’ ΠΩΣ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΛΩΣ. ΗΛΠΙΖΑ ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΝΟΟΥΜΑΣΤΑΝ.... ΑΣΤΟ!!!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ !!!!!
Perla Messina
Αν δεν οριοθετηθείς εσύ και τα αχαλίνωτα συναισθήματα σου του πόνου, του φόβου, της αδικίας που βίωσες των δυσκολιών, δεν θα μπορέσεις να πλησιάσεις το παιδί σου. Θα σε φοβάται και δεν θα θέλει να σε εμπιστευτεί.
Δεν είμαι ψυχολόγος.
Eleni X.
ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ....
Perla Messina
Είμαι ενήλικας αυτιστική γυναίκα
Eleni X.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ
ΜΕ ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ....
Perla Messina
άντε άνοιξε τα μάτια σου
σε αγαπά και τον αγαπάς στο δικό σου μυαλό και φαντασία
τότε γιατί δεν σε εμπιστεύεται αφού λες ότι σε αγαπά
φάσκεις και αντιφάσκεις διότι λες ψέματα
άντε γεια σου φιλενάδα. δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο
Eleni X.
ΡΕ ΜΕΣΣΙΝΑ....ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙΣ...
------------------------------------------------
Η μετά-ανάλυση της συζήτησης
Η Ελένη ξεκινά την συζήτηση με «καλόπιασμα» και προβάλει τον εαυτό της ως άνθρωπο με θετική σκέψη:
«χρόνια πολλά σας εύχομαι , λίγο καθυστερημένα φυσικά ..αλλά πάντα προσπαθώ να σκέπτομαι θετικά. έχω διαβάσει λίγες από τις δημοσιεύσεις σας και ήθελα να σας πω ότι θαυμάζω την δουλειά σας»
Μετά μπαίνει στον λόγο που ήρθε να με καλοπιάσει:
«… και επειδή έχω ένα θέμα ..νομίζω πως μπορείτε να με βοηθήσετε κάποια στιγμή. σας ευχαριστώ!!!»
Μετά μου αραδιάζει σε έναν μονόλογο όλα τα περί του παιδιού της με την ελπίδα ίσως ότι θα την δω ως «καλή και πονετική μητέρα» που αγωνιά για το παιδί της, και θα παράγω συναισθήματα λύπησης προς αυτήν ως μητέρα του αφού κουβαλά έναν τόσο «βαρύ σταυρό» που είναι αυτό το δύσκολο και ακατανόητο για την ίδια παιδί. Θα αναλύσω και μια-μια τις πληροφορίες που μου δίνει.
«ήθελα να σας πως έχω ένα παιδί με σύνδρομο Αsperger 67%, έτσι μου είπαν.»
Το «έτσι μου είπαν», ήδη με έβαλε σε υποψίες. Τι σημαίνει έτσι μου είπαν; Δεν ρώτησε ως μητέρα που αγαπά και ενδιαφέρετε για το παιδί της να μάθει τι ακριβώς σημαίνει Αsperger ή τι ακριβώς σημαίνει ή τι εξηγεί το 67%;
«το οποίο ακούει και εμπιστεύεται τη μάνα μου (εγώ δεν ξέρω "τι" να κάνω για να με εμπιστευτεί)»
Και εδώ είδα πως κάτι δεν πάει καλά. Για να μην εμπιστεύεται το ίδιο το παιδί τη μητέρα του κάτι έχει βιώσει που το έκανε να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το παιδί κάτι σημαντικό μας λέει με αυτή του την «μη εμπιστοσύνη» προς την ίδια την μητέρα του. Η ίδια και πάλι μοιάζει να μην έχει εμβαθύνει στο θέμα διότι αποδέχεται ότι «δεν ξέρει τι να κάνει» για την εμπειστευτεί.
«έχει εμμονές με ότι του αρέσει, με gormiti και hulk. φυσικά βλέπει και άλλα καρτούν.»
Και με αυτή την πρόταση είδα ότι κάτι δεν πάει καλά στο θέμα κατανόησης του παιδιού από την μητέρα του. Γιατί χρησιμοποιεί την λέξη «εμμονή» για να εκφράσει κάτι τόσο φυσιολογικό που το κάνουν όλα τα παιδιά. Φυσικά και θα κολλάει με αυτά που του αρέσουν και κυρίως αφού του αρέσουν, τον ευχαριστούν και χαροποιούν. Τα καρτούν είναι για τα παιδιά ένας τρόπος να βιώνουν έμμεσα καταστάσεις όπου ο ήρωας όσες κακουχίες και αν περάσει, πάντα τελικά δικαιώνεται. Πάντα τα καλό και το δίκαιο υπερέχουν, και πάντα με τρόπο κατανοητό για το ίδιο το παιδί. Αν λοιπόν το ίδιο το παιδί ταυτιστεί με τον ήρωα του καρτούν επειδή και το ίδιο έχει βιώσει κακουχίες και αναζητά δικαίωση που ακόμη δεν έχει βρει στην ζωή του, είναι απόλυτα φυσικό να την αναζητά και να θέλει να την βιώνει ξανά και ξανά μέσα από το καρτούν.
«δεν έχει 'κολλητούς' και κάθε φορά που τον πάω στο πάρκο πάει και "ζητάει" με τον τρόπο του, την φιλία του άλλου.»
Αυτό εμένα μου λέει ότι το παιδί της είναι κοινωνικό και θέλει και αναζητά την επαφή (φιλία) με άλλους, αλλά δεν ξέρει πώς να το κάνει σωστά. Η μητέρα παρ’ όλο που το βλέπει αυτό, να θέλει να κάνει φίλους και να προσπαθεί «με τον τρόπο του», και παρόλο που ξέρει –αλλοιώς δεν θα το ανέφερε, ότι ο «τρόπος του» είναι άχαρος και αφύσικος, δεν δείχνει να έχει ενδιαφερθεί να τον βοηθήσει να μάθει έναν σωστό ή καλύτερο τρόπο να προσεγγίζει τα άλλα παιδιά. Αντί να βοηθήσει απλά το βλέπει, υποφέρει για την δυσκολία του γιού της, αλλά τον αφήνει αβοήθητο να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα και να βρει τρόπο να κάνει φίλους. Η παρουσία της μαμάς όμως και η ανικανότητά της να εμπλακεί θετικά και να βοηθήσει το παιδί της, ενώ το ίδιο ξανα και ξανά της δείχνει ότι το θέλει και το προσπαθεί, του (απο)δεικνύει την «ψυχρότητα» της προς τις ανάγκες του.
«βασικά κάνει ότι θέλει χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ενοχλεί τον άλλον (είναι και αυτό νομίζω στο σύνδρομο).»
Εδώ όταν το διάβασα έγινα φυσικά εν ολίγοις έξω φρενών. Ειδικά με το ότι η μητέρα αυτή αντί να δει την δική της ανικανότητα και ψυχρότητα στην όλη συμπεριφορά της στο να καθοδηγήσει και βοηθήσει το παιδί αυτό, το στιγματίζει με δικαιολογία την διάγνωσή του. Είναι δυνατόν να μην κάνει ότι θέλει; Αφού το παιδί αυτό δεν έχει αισθανθεί ότι έχει κάποιον να το καθοδηγήσει όπως και όπου το έχει ανάγκη. Όταν έχει ήδη βιώσει την αδιαφορία των άλλων να του δείξουν ή εξηγήσουν αυτά που χρειάζεται, και όταν έχει βιώσει ότι μόνος του θα πρέπει να βγάλει το φίδι από τις όποιες τρύπες της ζωής του.
Και γιατί να τον ενδιαφέρει αν ενοχλεί άλλους με το να κάνει ότι θέλει; Οι ίδιοι δεν μοιάζει να ενδιαφέρονται αν αυτά που οι ίδιοι κάνουν ενοχλούν αυτόν. Δεν μοιάζει καν να ενδιαφέρονται για αυτόν ή τις ανάγκες του.
«έχει λατρεία με καμπάνες ..ΛΑΤΡΕΙΑ!»
Τώρα που κολλάει αυτό δεν ξέρω, αλλά ίσως το είπε για να υποστηρίξει την θεωρία της των εμμονών του λόγω του συνδρόμου που έχει το παιδί της, όποτε το κόλλησε και αυτό για έξτρα έμφαση.
«είμαι χωρισμένη από την ώρα που γεννήθηκε ο μικρός. δηλαδή 12 χρόνια.»
Για πρώτη φορά στην συζήτηση κάνει αναφορά στην ηλικία του παιδιού της, ότι είναι 12 χρονών. Μέχρι τώρα είχε την εντύπωση ότι δεν έχει ουσιαστική σημασία η ηλικία του αλλά προείχαν το ότι έχει Αsperger 67%, το ότι δεν την εμπιστεύεται, το ότι έχει εμμονές με τα καρτούν, το ότι κάνει ότι θέλει και ενοχλεί τους άλλους, και το ότι δεν ξέρει πώς να κάνει φίλους. Λίγο πολύ κατάλαβα ότι έβλεπε το παιδί της μέσα από τα λόγια άλλων που της είχαν περιγράψει τις όποιες διαταραχές συμπεριλαμβάνει αυτό το «Αsperger 67%» ή ό,τι άλλο είχε ακούσει από ειδικούς που είδαν το παιδί της.
«μένω με γονείς οι οποίοι έχουν κουραστεί και εκείνοι μέσα σε άλλα προβλήματα μας!»
Αυτό που εγώ διαβάζω έως εδώ είναι:
Ένα 12χρονο παιδί που ζει με την χωρισμένη του μητέρα, που προφανώς δεν τον κατανοεί, δεν ενδιαφέρεται με κάποιον ουσιαστικό για τον ίδιο τρόπο να τον βοηθήσει με καθοδήγηση, με συμπαράσταση ή καν ενσυναίσθηση των όποιων καταστάσεων του. Ζουν σε ένα σπίτι με μια γιαγιά και παππού που έχουν κουραστεί και έχουν και άλλα προβλήματα που εγώ πιστεύω τους είναι πιο σημαντικά από το να ασχοληθούν με την ανατροφή αυτού του παιδιού που ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ μέσα από αυτά που βλέπει στα καρτούν ή ότι άλλο τον ενδιαφέρει και αγαπά. Επιπλέον, βλέπω ότι δεν εμπιστεύεται την μητέρα του για λόγους που ακόμη δεν μου έχει εξηγήσει η ίδια, αλλά εμπιστεύεται την γιαγιά η οποία όπως μπορώ να φανταστώ ως αντίβαρο της μαμάς του, δεν του έχει δώσει λόγους να μην την εμπιστεύεται και ίσως και να μην του χαλά κανένα χατίρι όπως συχνά κάνουν οι γιαγιάδες.
«ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ.»
Μάλιστα. Άρχισαν οι μεγαλοποιήσεις και μυθοποιήσεις. Αυτό το «τον λατρεύουμε όλοι μας» έμενα με τρομάζει. Με τρομάζει διότι σημαίνει ένα ή δυο ή όλα από τα εξής:
- Δεν εκλαμβάνει το παιδί αυτό καμία οριοθέτηση από κανέναν από τους 3 ενήλικες με τους οποίους ζει, αλλά του γίνονται όλα τα χατίρια ως δείγμα «αγάπης» σε υπέρτατο βαθμό (λατρεία)
- Η ίδια η μαμά έχει πάρα πολλές τύψεις και ενοχές και τις υπερκαλύπτει με έναν εξίσου υπερβολικό βαθμό αγάπης, που όμως κάθε άλλο παρά ως αγάπη εκλαμβάνεται από το παιδί της αλλοιώς θα την εμπιστευόταν
- Για να εξισορροπήσει αυτό που είχε ήδη πει πιο πάνω ότι κάνει ότι θέλει χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ενοχλεί τον άλλον» διότι καταλαβαίνω πολύ καλά ότι με «άλλον» εννοεί τους 3 ενήλικες στο σπίτι. Για να μην δείξει ότι τους έχει δώσει στα νεύρα και ίσως του το δείχνουν αυτό με αδιαφορία (γι’ αυτό και τελικά μεγαλώνει μόνος του) το εκφράζει ως «λατρεία» ώστε να μην δείξει ότι είναι κακιά μαμά και αυτόστιγματιστεί και ενδώσει στις τύψεις και ενοχές τις που είναι ολοφάνερες.
«ξέχασα να σας πω πως ο μικρός και εγώ, περάσαμε ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ»
Τώρα επιτέλους αρχίζουν όλα τα κομματάκια να πέφτουν στη θέση τους. Μαμά γεμάτη ενοχές και τύψεις, πατέρας που κακοποιούσε κατά πάσα πιθανότητα την μητέρα (αφού είπε ότι χώρισαν όταν γεννήθηκε το παιδί), και παππούδες κουρασμένοι με πρόσθετα άλλα προβλήματα. Πως μα πώς να μην είναι το παιδί αυτό αυτιστικό;;;;
«ο μικρός τα πέρασε απ' όταν ήταν στην κοιλιά μου, μέχρι και 5 χρονών.»
Ακόμη ένα βασικό κομμάτι! Το παιδί είχε «κακοποιηθεί» και κατά την περίοδο της κύησης. Και μετά βίωνε την διαμάχη πατέρα/μητέρας καθώς και την κακοποίηση της μητέρας μέχρι και τα 5 χρόνια του. Αυτό το παιδί έχει περάσει πολλαπλές τραυματικές εμπειρίες και τώρα με όλα τα ψυχικά του τραύματα και έλλειψη αγάπης και αισθήματος ασφάλειας, αναγκάζεται από τις καταστάσεις μέσα στις οποίες ζει να μεγαλώσει και τον εαυτό του μόνος του χωρίς καθοδήγηση και συμπαράσταση από κανέναν!
«Μετά τον απέρριψε μόνος του. αλλά όσο να ναι "κάτι" του λείπει.!!!»
Φυσικό ήταν το παιδί αυτό να απορρίψει τον πατέρα του μετά από τις τραυματικές εμπειρίες που είχε μαζί του. Και ναι, σωστά το λέει η μητέρα του ότι κάτι του λείπει αλλά απαξιεί να δει την «καμπούρα» της και να αναγνωρίσει, ότι αυτό που του λείπει, δεν είναι ο πατέρας μόνο, αλλά και η μητέρα! Η ίδια βλέπει μόνο την έλλειψη του πατέρα διότι θεωρεί μέσα στο μυαλό της ότι εκείνη δεν του λείπει διότι είναι εκεί. Όμως άλλο να είσαι «εκεί» και άλλο να συμβάλεις με ουσιαστικό και θετικό τρόπο στην ανατροφή και το μεγάλωμα του παιδιού σου. Το παιδί αυτό μεγαλώνει μεν με 3 ενήλικες αλλά κανείς με ΤΟ αναθρέφει!
«αφού στα 3 χρόνια του... τον έδωσα στον πατέρα του λόγο δικαστηρίου (δεν τον είχε δει πριν, από τα 3 και μετά άρχισε να "ζει" ορισμένες όμως καταστάσεις ο μικρός.)»
Εδώ πραγματικά βλέπουμε σε τι βαθμό ανδροκρατίας στην κοινωνία μας ζούμε. Ένας άνδρας που κακοποιεί την γυναίκα του όσο αυτή είναι έγκυος στο παιδί του, με δικαστική απόφαση μπορεί να βλέπει και να έχει το παιδί αυτό μαζί του στο σπίτι του. Αυτή είναι η κοινωνία που δημιουργεί αυτιστικά παιδιά! Που δεν προστατεύει τις γυναίκες και δεν προστατεύει τα παιδιά από τους ίδιους τους άνδρες/πατεράδες. Αίσχος!
Αλλά το κακό δεν σταματά εκεί. Δίνει η μητέρα αυτή τον 3χρόνο γιό σε έναν πατέρα που δεν είχε δει το παιδί ποτέ πριν, που δεν ήξερε τίποτα για αυτόν, και σίγουρα ούτε το προετοίμασε για αυτή την ακόμη μια τραυματική αλλαγή από το γνώριμο περιβάλλον του, σε ένα νέο και άγνωστο. Γιατί δεν τον προετοίμασε; Διότι και αυτή η μητέρα όπως και πάρα πολλές άλλες θεωρούν τα παιδιά ηλίθια, πως δεν καταλαβαίνουν, πως είναι αδύνατον να τους εξηγήσεις σημαντικά θέματα, πως δεν θα αφήσουν καταστάσεις σαν αυτές τραύματα αφού είναι μικρό και θα τα ξεχάσει ή ξεπεράσει εύκολα και γρήγορα. Ο αυτισμός όμως έχει έρθει να μας αποδείξει ότι αυτή η ιδέα όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά επειδή βάζουμε τα παιδιά σε τέτοιες τραυματικές εμπειρίες, ίσα-ίσα που τα καταστρέφουμε μέσα στην άγνοιά μας!
«μου τον έφερε ΧΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΜΙΛΗΤΟ να με γδέρνει σαν να θέλει να μου πει 'γιατί με άφησες να πάω', δεν μιλούσε το παιδί μου, έκλαιγε συνέχεια μέχρι που τον πήγαμε σε ψυχολόγο και εργοθεραπευτή»
Εδώ πια πόνεσε η καρδιά μου! Ένα παιδί που επικοινωνεί με την μητέρα του και αυτή ψυχρή σαν ντουβάρι, ούτε που παίρνει είδηση τι της λέει. Το λέει, το γράφει, αλλά δεν το κατανοεί τι σημαίνει το «μου τον έφερε χάλια και αμίλητο». Φυσικό δεν είναι αφού σε ηλικία 3 ετών το παιδί αυτό αποχωρίστηκε όλους όσους ήξερε και εμπιστευόταν (γιαγιά, μαμά, και παππού) για να πάει να ζήσει με έναν εντελώς άγνωστο του άνθρωπο; Η εμπειρία του παιδιού αυτού είναι ΙΔΙΑ με την τραυματική εμπειρία παιδιού που το έχουν απαγάγει άγνωστοι. Και της το είπε/έδειξε αυτό με το «να με γδέρνει σαν να θέλει να μου πει γιατί με άφησες να πάω» Όχι λάθος! Δεν έλεγε γιατί με άφησες να πάω, αλλά γιατί με ΕΔΩΣΕΣ σε έναν άγνωστο! Το παιδί βίωσε το ίδιο τραύμα με αυτό της απαγωγής, με την σημαντική διαφορά ότι η ίδια η μητέρα του ήταν «συνεργός» στην απαγωγή αυτή, αφού η ίδια τον έδωσε στον άγνωστο!
Μετά γράφει η μητέρα πως «δεν μιλούσε το παιδί μου, έκλαιγε συνέχεια έκλαιγε συνέχεια μέχρι που τον πήγαμε σε ψυχολόγο και εργοθεραπευτή». Τι να μιλήσει και να πει, όταν ήταν σε σοκ από την τραυματική αυτή εμπειρία και το γεγονός ότι πια ήταν σε ηλικία να καταλάβει ότι η μητέρα του αντί να τον προστατέψει, ήταν συνεργός στην απαγωγή του από έναν άγνωστο.
Και μετά απορεί η μητέρα αυτή γιατί δεν την εμπιστεύεται πια το παιδί της. Πώς να την εμπιστευτεί μετά από αυτό που βίωσε και η μητέρα το έκανε ακόμη χειρότερο με τον παραδώσει μετά και άλλους αγνώστους, τον ψυχολόγο και εργοθεραπευτή που αντί να κατανοήσουν και αυτοί τι τραυματικές εμπειρίες είχε για να τις δουλέψουν, πήραν είμαι σίγουρη τα λόγια της μαμάς και πως αυτή έβλεπε την κατάσταση και το στιγμάτισαν για ακόμη μια φορά ως διαταραγμένο και αυτιστικό με σύνδρομο Αsperger 67%!
Γι’ αυτό δεν παίρνω ποτέ μα ποτέ στα σοβαρά αυτά που μου λένε οι γονείς για το παιδί τους, αλλά προσπαθώ να «ακούω» πάντα και μόνο αυτά που λέει το ίδιο το παιδί με λόγια ή με συμπεριφορά. Αυτό μόνο λέει την αλήθεια. Οι γονείς λένε την δική τους άποψη της αλήθειας που δεν είναι πια η αλήθεια του παιδιού αλλά η όποια μετάφραση της έχουν κάνει οι γονείς μέσα από τις δικές τους τύψεις ενοχές και άγνοια.
«πριν όταν τον είχα ... μίλαγε 'κανονικά' και τραγουδούσε Βίσση και Μαζωνάκη!!! παίζαμε με όργανα... ήταν άλλο παιδί. μέχρι που είπε το δικαστήριο να τον πάρει ο πατέρας του.»
Ουσιαστικά αυτό που μου λέει εδώ είναι: «εγώ δεν φταίω. Το παιδί μου ήταν μια χαρά και εγώ ήμουν καλή μαμά, αλλά όλα χάλασαν εξ’ αιτίας της απόφασης του δικαστηρίου και το ότι τον πήρε ο πατέρας του. Και ενώ εγώ είμαι ακόμη καλή μαμά, το παιδί μου τώρα δεν είναι μια χαρά αλλά έχει πρόβληματα.» Τι να της πω εγώ; Ότι άλλη η αλήθεια του παιδιού και άλλη η «αλήθεια» που εκείνη θέλει να βλέπει; Και ότι η απόφαση του δικαστηρίου ήταν το λιγότερο κακό, από την δική της ανικανότητα να κατανοήσει τις ανάγκες και καταστάσεις του παιδιού της;
«τώρα μπαίνει εφηβεία και σκεφτήκαμε να τον «δει» μήπως και ηρεμήσει...»
Η μητέρα αυτή όχι μόνο δεν κατανόησε τι έκανε την πρώτη φορά που έδωσε το παιδί στον άγνωστο (πατέρα), όχι μόνο δεν πήρε είδηση τι της είπε το παιδί με την συμπεριφορά του όταν γύρισε σε αυτήν (δεν της μίλαγε και την γρατζούνησε), αλλά για να συνεχίσει η ίδια να καταλαγιάζει τις ενοχές και τις τύψεις της με το να παριστάνει την καλή μαμά που δήθεν κατανοεί τις ανάγκες του παιδιού της, με το που μπαίνει το παιδί αυτό στην εφηβεία για να τον «βοηθήσει» τον ξαναφέρνει αντιμέτωπο με την τραυματική του εμπειρία (που κανείς δεν τον έχει βοηθήσει να ξεπεράσει ακόμη) και τον άγνωστο πατέρα! Σαν να του λέει «τώρα που μεγάλωσες και μπήκες στην εφηβεία, θα σε δώσω (ξανά) στον άγνωστο!» και φυσικά περίμενε το παιδί της να ηρεμήσει με αυτή της την κίνηση «κατανόησης και καλοσύνης» που του έδειχνε ως καλή μαμά του. Πως και δεν έγινε αυτό που η ίδια περίμενε ότι θα γίνει αδυνατεί να το δει!
«αλλά μόλις τον είδε στις κούνιες... φυσικά τον έλεγε ΦΙΛΟ όχι μπαμπά... μετά όμως άρχισε να «αγριεύει» η κατάσταση, δηλ δεν ακούει κανέναν και τίποτα. ούτε και την μάνα μου πια.»
Το πρόδωσε το παιδί της για πολλοστή φορά, του έδειξε ότι δεν το κατανοεί με όλο και πιο καθαρό τρόπο και δεν είναι άξια της εμπιστοσύνης του, αφού και ίδιος πια ως έφηβος βλέπει και κατανοεί όλο και πιο καλά την συμπεριφορά της μητέρας του και φυσικά θυμάται και τι έχει ήδη βιώσει που ήταν τραυματικό εξ’ αιτίας της χωρίς αυτή να του έχει εξηγήσει τίποτα. Τώρα ως έφηβος, είδε ότι και η γιαγιά πια δεν τον καλύπτει. Το παιδί αυτό όχι μόνο μεγαλώνει και ανατρέφει μόνο του τον εαυτό του, αλλά και κατανοεί πια ότι οι ενήλικοι που είναι γύρο του, του είναι άχρηστοι. Δεν τον βοηθάνε σε τίποτα που γιαυτόν είναι σημαντικό, δεν δείχνουν να κατανοούν τις καταστάσεις και τα βιώματα του, δικαιολογούν και την κακή και ψυχρή τους συμπεριφορά προς αυτόν με το να κρύβονται πίσω από την διάγνωσή του και έχουν καθαρή την συνείδησή τους ότι όλα αυτά που κάνει το παιδί αυτό οφείλονται στην διαταραχή του και όχι στην δική τους άγνοια, αδιαφορία/ψυχρότητα και ψυχικά προβλήματα (ενοχές, τύψεις και αυτοπροστασία)!
«τι να κάνω κυρία πέρλα ζητώ την γνώμη σας ... θα με βοηθήσετε το ξέρω! σας ευχαριστώ και συγγνώμη για την φλυαρία μου!!!»
Πώς να ανοίξω τα μάτια αυτής της τυφλής μητέρας όταν εδώ και 12 χρόνια έχει το παιδί εκεί μπροστά της, μαζί της και δεν το βλέπει καν. Το θέμα δεν είναι να της δώσω μια συνταγή «κάνε αυτό» ή κάνε το άλλο, αλλά να την αναγκάσω να δει το παιδί της, που ουσιαστικά έχει φορτωθεί τον δικό της σταυρό άγχους, ενοχών, λαθών, τύψεων και προβλημάτων.
«να σας πως επίσης πως..θα ήθελα να έρθω σε ένα σεμινάριο 'η ομιλία σας , όταν θα την πραγματοποιήσετε στην Αθήνα! σας ευχαριστώ!!»
Συνεχίζει το καλόπιασμα, να μου δείξει τι καλή μαμά που είναι και πόσο ενδιαφέρεται για το παιδί της, λες και το σεμινάριο και μόνο θα της ανοίξει τα μάτια.
Γι’ αυτό και την ρωτάω:
«Αν εσύ τα είχες περάσει όλα αυτά που μου περιγραφείς με τους γονείς σου (μητέρα και πατέρα) θα εμπιστευόσουν κάποιον από αυτούς; Πως θα ήσουν εσύ σαν άτομο μετά από όλα αυτά; Θα ήσουν κοινωνική, χαρούμενη, ευχάριστη παρέα, θα τα έπαιρνες όλα ελαφριά και χαρωπά;»
Και της εξηγώ ότι «με παραξενεύει κάθε φορά πόσο όταν οι ίδιοι οι γονείς μου περιγράφουν τι έχει συμβεί στην ζωή του παιδιού τους δεν έχουν ποτέ κάτσει να σκεφτούν τι τραυματικές εμπειρίες ήταν αυτές που πέρασε το παιδί χωρίς να μπορεί καν να εξηγήσει τι είναι αυτό που τις δημιουργεί και κυρίως γιατί λόγο φυσικά της μικρής του ηλικίας και μικρής του εμπειρίας ζωής. Λες και επειδή το παιδί δεν ξέρει τι ακριβώς είναι ή γιατί του συμβαίνει κάτι, αυτά τα τεραστία τραυματικά θέματα που βιώνει, δεν θα το πληγώσουν ή καταστρέψουν ψυχικά μετά. Πως είναι δυνατόν οι ίδιοι οι γονείς να είναι τόσο ψυχροί στα συναισθήματα του παιδιού τους;
Ναι, φυσικά και δεν σε εμπιστεύεται διότι είσαι ένας από τους 2 συνεργούς που του κατέστρεψαν τις καταστάσεις της ζωής του. Δυστυχώς αλλά δεν έχεις κάνει ακόμη κάτι ουσιαστικό αν κρίνω από αυτά που μου εξιστορείς για να κερδίσεις ή επανακτήσεις την εμπιστοσύνη του.
Για αυτόν είσαι ένα αδύναμο άτομο που ούτε τον προστάτευε, ούτε τον βοήθησε και ούτε τον κάλυψε. Μια ψυχρή μητέρα είσαι για αυτόν. Φυσικό είναι τώρα να φέρεται και αυτός αυτιστικά. Φέρεται όσο αυτιστικά όσο του έχετε φερθεί και εσείς οι γονείς του με όλα σας τα θέματα, προβληματα, χούγια και κυρίως διαμάχες.»
Η μητέρα όμως δεν κάθεται ούτε ένα λεπτό να σκεφτεί να κατανοήσει τι της λέω. Μπαίνει αμέσως στην αντεπίθεση με αυτό-υπεράσπιση:
«όμως....εδώ και χρόνια ...τον έχω αγκαλιάσει με αγάπη και δεν έχω αφήσει κανένα άλλο να μπει στη ζωή μας ... σαν άνδρας εννοώ. Ζω μόνο για τον γιο μου και κάνω ότι μπορώ να επανορθώσω και το προστατεύω καλά.»
Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι, αφού εγώ είχα κακές εμπειρίες από άνδρα, θεωρώ ότι και ο γιός μου έχει το ίδιο πρόβλημα. Και σαν καλή μαμά που είμαι, δεν έχω αφήσει άλλον άνδρα να μπει στην ζωή μου. Ζω μόνο για τον γιό μου και πιστεύω ότι τον βοηθάω με το να τον αγκαλιάζω με αγάπη (λατρεία;), και τον προστατεύω καλά.
Φυσικά αυτή είναι η δική της φαντασίωση της καλής μαμάς που επανορθώνει την όποια ζημιά που έχει κάνει άθελά της. Η αλήθεια όμως κρύβεται στα άλλα είπε:
- ο γιός μου δεν με εμπιστεύεται
- ο γιός μου έχει αγριέψει και δεν ακούει κανέναν και τίποτα. ούτε και την μάνα μου πια που ήταν η μόνη που εμπιστευόταν
Το τραγικό είναι ότι η ίδια χαμένη όπως είναι στην δική της φαντασίωση της καλής μαμάς, ούτε που έχει πάρει είδηση ότι «ξέρασε» την αλήθεια μόνη της! Αν πράγματι έδειχνε τόση αγάπη στο παιδί της είναι δυνατόν το παιδί αυτό να μην της εμπιστεύεται και να έχει και αγριέψει;
Η συμπεριφορά του παιδιού μου λέει ότι ξέρει ότι η μητέρα του δεν τον αγαπά και ούτε του προσφέρει κάποια αίσθηση ασφάλειας ώστε να την εμπιστευτεί. Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια και αυτήν πιστεύω.
Της λέω:
«Μόλις κατανοήσεις την δική του θέση, όχι την δική σου αλλά την δική του αν εσύ καταφέρεις να φανταστείς τι πόνους και φόβους και καταστάσεις κουβαλά μέσα του το παιδί σου εξ' αίτιας όλων αυτών που πέρασε (πολλαπλές τραυματικές εμπειρίες που τις πέρασε χωρίς καμία υποστήριξη και καθοδήγηση) θα καταλάβεις καλύτερα γιατί είναι όπως είναι και φέρεται όπως φέρεται. Εσύ από πλευράς σου έχεις την εντύπωση ότι έχεις κάνει τα πάντα να τον προστατεύεις αλλά η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Άλλο τι νομίζεις ότι έκανες και άλλο πως το παιδί σου βίωσε αυτά που έκανες. Σταμάτα να σκέπτεσαι από την δική σου πλευρά και κοίτα την δική του.»
Τίποτα! Η μητέρα αυτή συνεχίζει τα δικά της.
«έξαλλου ...ήμουν μικρή...δεν ήξερα ..ότι ξέρω τώρα. ...»
Δικαιολογία άχρηστη και άσκοπη, λες και τώρα που δεν είναι πια μικρή, και υποτίθεται ξέρει πιο πολλά, κάνει τα ίδια και χειρότερα!
Της το ξαναλέω:
«Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι επανορθώνεις αλλά ίσως να ρίχνεις και πάλι λάδι στην φωτιά...»
Τίποτα! Μου ξαναλέει:
«μήπως μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω για να με εμπιστευτεί; μήπως πάει; δεν θα με θέλει πια;»
Συνεχίζει το τροπάριό της. Δεν την ενδιαφέρει να κατανοήσει αλλά να λάβει από μένα μια εύκολη λύση σε στυλ «δώστου αυτά τα 2 μαγικά χαπάκια και θα σε εμπιστευτεί με μιας!»
Της ξαναλέω: «Ναι κατανοώ ότι εσύ έχεις καλές δικαιολογίες για αυτά που έκανες και κάνεις ωστόσο, έρχεσαι και μου ζητάς συμβουλές διότι δεν μπορείς να δικαιολογήσεις αυτά που κάνει ο γιος σου»
Συνεχίζει να παίζει την καλή μαμά που υποφέρει (μάρτυρας) και θέλει να κάνει καλά το παιδί της. Και μου λέει:
«απλά θέλω να μου πείτε έναν τρόπο να μπορέσω να 'μπω' στον κόσμο του... να τον κατανοήσω... να ξεμπλοκάρω την ψυχή του παιδιού μου… εσείς που γνωρίζεται πολλά»
Της απαντάω ξανά ότι «Μόλις καταφέρεις να βρεις καλές δικαιολογίες για όλα αυτά που κάνει και είναι εξίσου πιστευτές με τις δικές σου τότε ίσως να είσαι έτοιμη να το βοηθήσεις»
Αυτό το «εσείς που γνωρίζετε πολλά» με εκνεύρισε! Με καλοπιάνει πάλι και πιστεύει ότι θα της περάσει. Της λέω ότι «εγώ μπορεί να γνωρίζω πολλά αλλά αν εσύ δεν είσαι έτοιμη να τα ακούσεις και κατανοήσεις τότε δεν μπορώ να σου τα πω. Λοιπόν περιμένω να μου πεις τι δικαιολογίες έχεις που κάνει αυτά που μου γραφείς Γιατί κολλάει και έχει εμμονές με τα κινούμενα σχέδια; Γιατί εμπιστεύεται την γιαγιά;»
Περιμένω να μου πει πχ «τα κάνει αυτά διότι δεν νοιώθει ότι του στάθηκα ή ότι τον καταλαβαίνω, ή ότι είμαι άξια της εμπιστοσύνης του» κάτι να μου δείξει ότι κάνει έστω και ένα βήμα να ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ όπου είναι ολοκάθαρα οχυρωμένη πίσω από τις δικές τις εμμονές και φαντασιώσεις, και δέχεται να αποδεχθεί κάποια ευθύνη της κατάστασης του παιδιού της.
Η απάντηση της είναι:
«θα προσπαθήσω...θέλω να μπορέσει το παιδί μου να ηρεμήσει σαν ψυχούλα.... και μετά αφού είναι καλά εκείνος... ας πληρώσω όλα όσα του έκανα.»
Της ξαναλέω ότι «θα ηρεμήσει όταν τον καταλάβεις πραγματικά και βαθειά σαν να ήσουν εσύ αυτός»
Δείχνει να συμφωνεί λέγοντας «σωστά» αλλά συνεχίζει με τα δικά της εγωκεντρικά θέματα.
«να ξέρετε πως δεν ενοχλούν οι εμμονές...δεν έχει κάτι που με ενοχλεί μόνο με ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΙ ότι φοβάται... ενώ είναι θαρραλέος.... με τους καυγάδες φοβάται μετά από gormiti καρτούν εύκολα … και του λέω δεν υπάρχουν...»
Και πάλι η ίδια τα λέει, αλλά η ίδια δεν τα ακούει. Μου λέει γα τους φόβους του, ότι φοβάται, το εκφράζει μέσα από αυτό που αγαπά και που είναι τα hulk και gormiti καρτούν, αλλά η ίδια δεν στέκετε σε αυτό που λέει και γράφει, διότι δεν το κατανοεί αλλά ούτε και το παίρνει σοβαρά. Θεωρεί ότι οι φόβοι του είναι άσκοποι, και δεν είναι αληθινοί. Διότι του απαντά ότι δεν υπάρχουν, νομίζοντας ότι ο γιός της φοβάται τα καρτούν και αφού τα καρτούν δεν είναι αληθινά, δεν υπάρχουν στην (δική της) πραγματικότητα, άρα και οι φόβοι του είναι εξίσου μη-υπαρκτοί στην (δική της) πραγματικότητα. Όμως άλλο τι βλέπει και κατανοεί η μητέρα αυτή και άλλο τι της λέει το παιδί της και τι της εκφράζει με τους φόβους του.
Το παιδί μέσα από τα καρτούν, εκφράζει τα βιώματά του. Τους φόβους που έχει συσσωρεύσει μέσα του από τις τραυματικές του (πολλαπλές) εμπειρίες. Το να του λέει τώρα η μητέρα του «δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι, διότι δεν υπάρχουν πραγματικά αυτά τα καρτούν» τον αναιρεί ολοκληρωτικά. Τον ισοπεδώνει και τον διαγράφει. Σαν να του λέει, ούτε εσύ ούτε οι φόβοι σου υπάρχουν στην δική μου πραγματικότητα οπότε και δεν θα ασχοληθώ με αυτό το θέμα. Δεν υπάρχεις για μένα όπως δεν υπάρχει το θέμα σου.
Η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να κουράζομαι από την στάση της. Της ξαναλέω:
«δεν σου ζήτησα να μου πεις αν σε ενοχλεί κάτι ή όχι, σταμάτα να μου μιλάς με τον εγωισμό σου σαν ασπίδα. Συνεχίζεις στο ίδιο τροπάριο.»
Αυτή δεν κατάλαβε ούτε εγώ τι της λέω και αντί να ρωτήσει έσπευσε να δικαιολογηθεί λέγοντας «συγγνώμη δεν το εννοούσα 'έτσι'.»
Αποφασίζω λοιπόν να της εξηγήσω πιο αναλυτικά μήπως και καταλάβει έστω και κάτι.
Της λέω: «Αυτό που εγώ βλέπω από αυτά που γραφείς είναι ένα άτομο με φοβερές εμμονές και ψυχαναγκασμούς με πληγωμένο εγωισμό που όλο γράφει πράγματα να καλυφτεί και ακόμη δεν μου έχει απαντήσει σε αυτά που σε ρωτάω. Έτσι δεν θα συνεχίσουμε την συζήτηση».
Μου λέει «ρωτήστε με ξανά...δεν κατάλαβα»
Τι να της πω; Τι να την ρωτήσω ξανά που είναι ούφο, χαμένη σε μια άλλη διάσταση και σε μια άλλη πραγματικότητα. Προσπαθώ να την ηρεμήσω μπας και καταφέρει να σκεφτεί λογικά. «Ηρέμησε πάρε βαθειά αναπνοή και απάντησε σε αυτά που σε ρωτάω. Γιατί κολλάει και έχει εμμονές με τα κινούμενα σχέδια; Γιατί εμπιστεύεται την γιαγιά; Η απάντηση σου θα ξεκίνα με "Διότι....."»
Δείχνει να προσγειώθηκε. «α..οκ» μου λέει και συνεχίζει:
«τη γιαγιάκα την υπέροχη ... την εμπιστεύεται γιατί όταν χώρισα και είχα αναγκαστικές συναντήσεις σπίτι με τον πρώην. Έτσι είπε το δικαστήριο.... 3 φορές την εβδομάδα… να τον βλέπουμε είχα χάσει τον εαυτό μου… έπρεπε να πάω σε ψυχολόγο έπρεπε να αγκαλιάσω το παιδί μου.... αχ… θυμάμαι.... και συγχύζομαι έβλεπα άνδρα και τον πατέρα μου ακόμα.... και ήθελα να τους δείρω αυτό για ενάμιση χρόνο. ο μικρός να δέχεται πίεση από αυτόν η μάνα μου ήταν Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣ πριν όμως τον πάρει σπίτι του...με βάση το δικαστήριο»
Τώρα μου έδωσε για καλά στα νεύρα. Συνεχίζει να μιλάει για τον εαυτό της, της καταστάσεις της, της δυσκολίες της, τις ανάγκες της, τα θέματά της. Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ. Αυτό μου λέει και ούτε μια φορά δεν είπε ο μικρός βίωσε αυτό, ο μικρός έπαθε εκείνο, ο μικρός ένοιωσε το άλλο. Όλα τα βλέπει ΜΟΝΟ μέσα από την δική της οπτική γωνία, δική της πραγματικότητα, δική της ζωή και δικές της εμπειρίες. Ούτε έχει καταλάβει πόσο (ε)αυτιστική είναι ούτε πόσο βαρύς ο αυτισμός της!
Για να την συνεφέρω της λέω (ναι, έχει φτάσει και η υπομονή μου στα όριά της)
«ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ
ΜΙΛΑΕΙ Η ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ»
Εκείνη ακάθεκτη.
«το είχαμε στα χέρια μας.....και η μάνα μου τον έκανε κοινωνικό... μίλαγε καθαρά… να σας πω την ιστορία δεν θέλετε; με λίγα λόγια....η μάνα μου ήταν στήριγμα στην ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ»
Τώρα χρειάζεται «χαστούκι» σαν τις υστερικές γυναίκες για να συνέλθει.
«ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» (κεφαλαία = δυνατή φωνή/χαστούκι)
Της επαναλαμβάνω:
«Γιατί κολλάει και έχει εμμονές με τα κινούμενα σχέδια; Γιατί εμπιστεύεται την γιαγιά; Η απάντηση σου θα ξεκινά με Διότι.....»
Πρέπει να είναι η 3η ή 4η φορά που την ρωτάω το ίδιο πράγμα και όχι μόνο δεν κατανοεί την ερώτηση αλλά έτσι ούφο που είναι αναρωτιέμαι αν κατανοεί και τον λόγο που την ρωτάω και γιατί της ζητάω να ξεκινήσει την απάντηση με «Διότι…»
Μου επιβεβαιώνει αυτά που ήδη ήξερα.
«γιατί να ξεκάνει με το διότι; δέχτηκα επίθεση κυρία Μεσσίνα όταν το παιδί ήταν ακόμα στη κοιλιά μου... τα έζησε όλα.... τα αισθάνθηκε όλα ο μικρός»
Αναρωτιέμαι αν μπορεί να διανοηθεί τι ακριβώς λέει. Αν μέσα στην φαντασίωσή της έχει την εντύπωση ότι το μωρό μέσα στην κοιλιά της μπορούσε να δει και να ξέρει ότι ο άνδρας της/πατέρας του ήταν που την χτυπούσε και κλωτσούσε. Το μωρό, αυτό που ένοιωθε ήταν ότι η μήτρα που το περιέβαλε δεχόταν βίαιους τρανταγμούς ίσως και ένοιωθε συσπάσεις από την μήτρα κάτι που φυσικά του προκάλεσε τρόμο (συν το ότι «αισθάνθηκε» την αύξηση της αδρεναλίνης και τεστοστερόνης στο αίμα της μητέρας του, αφού η ίδια βίωνε τρόμο) και τις πρώτα του τραυματικές εμπειρίες μέσα στην μήτρα. Για το παιδί η μήτρα του προκαλούσε τρόμο και όχι ο όποιος άνδρας ήταν απ’ έξω και κτυπούσε ή κλωτσούσε την μητέρα του στην κοιλιά της! Ούτε και αυτό μπορούσε να το κατανοήσει. Η ίδια είχε ταυτίσει το παιδί με τον εαυτό της και θεωρούσε ότι και το ίδιο ήξερε και βίωνε τον επιθετικό άνδρα/πατέρα όπως τον βίωσε και η ίδια. Ο μικρός δεν τα έζησε ούτε τα αισθάνθηκε όλα με τον ίδιο τρόπο όπως η μητέρα του. Ακόμη και αυτό αδυνατούσε να το καταλάβει. Για να βεβαιωθώ την ρώτησα:
«ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ; ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ;»
Συνεχίζει να εξηγεί μέσα από το εγώ της.
«την πίεση ..τις κλωτσιές που έφαγα....και πήγα να χάσω το παιδί μου»
Λες και το μωρό μέσα στην κοιλιά της ήξερε ότι αυτό που βίωνε ήταν κλωτσιές, λες και το ίδιο δεν βίωσε το «πήγα να το χάσω» αφού το ίδιο μέσα στην κοιλιά της ήταν σε κατάσταση υπέρτατου άγχους (άγχος = με πνίγει αγχόνη και είμαι στα πρόθυρα του θανάτου) και τρόμου (τραυματική εμπειρία).
Προσπαθώ να την επικεντρώσω ξανά στο ίδιο το παιδί. «ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ» της λέω, με την ελπίδα να με ρωτήσει τι εννοώ με αυτό που της λέω.
Η απάντησή της ήταν:
«μου κόπηκε το γάλα του»
Το οποίο σημαίνει ότι αυτό το παιδί, εκτός από όλα τα άλλα που υπέστη, δεν θηλάστηκε κιόλας! Δεν είχε την ευκαιρία καν να εδραιώσει έστω και έτσι με τον θηλασμό κάποια επαφή με άλλον και να κτίση μια υποτυπώδη έστω σχέση ασφάλειας με την μητέρα του. Και η ίδια η μητέρα του ένα ούφο, απόμακρη και ψυχρή, χαμένη στα πάθη και τις δικές τις τραυματικές εμπειρίες, αναζητώντας κατανόηση από μένα ενώ δεν έδειχνε καμία απολύτως κατανόηση στα πάθη και φόβους του παιδιού της.
Όσο και αν θέλω να κατανοήσω αυτή την γυναίκα και τα βιώματα της, τα λάθη που έχει κάνει και που τα πληρώνει τώρα πολύ ακριβά, η δική μου καρδιά πονά για αυτόν το έφηβο. Δεν είχε εξ’ αρχής καμία πιθανότητα ευτυχίας, καμία πιθανότητα αγάπης και ασφάλειας στη ζωή του, και τώρα έχει επωμιστεί και την ευθύνη του να μεγαλώνει μόνος του τον εαυτό του με μόνη καθοδήγηση αυτά που εκλαμβάνει από τα καρτούν στην τηλεόραση, και ίσως κάποια στήριξη από την γιαγιά όσο ήταν μικρότερος.
Η μητέρα αυτή δεν θέλει βοήθεια, αυτό που θέλει είναι να επιβεβαιώσει την αθωότητά της, και να σιωπήσει τις ενοχές και τύψεις της. Θέλει να πει τον πόνο της και να νοιώσει ότι την κατανοώ και την θεωρώ ίσως και ηρωίδα που μετά από όλα όσα υπέστη, έχει τώρα και άλλον έναν σταυρό (αυτιστικό παιδί) να κουβαλά ως οσιομάρτυρας της αγάπης. Δυστυχώς για αυτήν αλλά δεν τα χάβω αυτά. Ξέρω πολύ καλά τι βιώνει το παιδί αυτό. Ήμουν και εγώ παιδί μιας τέτοιας μαμάς ούφο και χαμένης στα δικά της ψυχικά τραύματα και πόνο. Τυφλή όμως όπως ήταν από τον δικό της πόνο, όπως και αυτή εδώ η μαμά, δεν έβλεπε ότι μου έκανε τα ίδια που της έκανα άλλοι και με κακοποιούσε όπως και αυτή εδώ κακοποιεί ψυχικά το παιδί της.
Θέλω να την βοηθήσω να κατανοήσει τι κάνει, τι δεν βλέπει, και τι πράττει.
«ΕΛΕΝΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ. ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ ΤΙΣ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕΣ.»
Περιμένω και πάλι να με ρωτήσει τι εννοώ αν δεν το καταλαβαίνει αυτό που λέω. Αντί να ρωτήσει όμως τι εννοώ μπαίνει στην αντεπίθεση, ώστε να βρει κάτι να με μειώσει όπως μειώνει και τους φόβους του παιδιού της όταν του λέει ότι τα καρτούν δεν υπάρχουν πραγματικά.
«κυρία Μεσσίνα έχετε παιδιά;
Αδιαφορώ και κάνω πως δεν διάβασα την ερώτησή της. Την ξαναρωτάω:
«ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΕΚΕΙΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΣΟΥ ΞΕΡΕΙΣ;»
Θέλει να τσακωθούμε διότι μόνο έτσι ξέρει ίσως από τα βιώματά της ότι ο άλλος την βλέπει και δεν την αγνοεί. Θέλει να βρει το δικό μου τρωτό σημείο ώστε να νοιώσει δυνατή.
«έχετε παιδιά;»
Συνεχίζω να αδιαφορώ για την όρεξή της για διαμάχη.
Την ξαναρωτάω «ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΞΕΡΕΙΣ;»
Τίποτα. Η μητέρα ούφο τον χαβά της. Πρέπει να με μειώσει για να νοιώσει καλύτερα αφού δεν της ανταπέδωσα το «γλείψιμο» με το να της πω πόσο καλή μαμά είναι και τι οσιομάρτυρας! Πρέπει να με μειώσει ώστε να δικαιολογήσει γιατί δεν τις τα είπα αυτά. Πρέπει να αποδείξει στον εαυτό της ότι εγώ πρέπει να είμαι η κακιά αφού δεν τις είπα αυτά που περίμενε να ακούσει.
«έχετε δεχτεί κακοποίηση;;;; ψυχική ..σωματική;»
Αφού την ψυχική κακοποίηση που ίδια κάνει στο ίδιο της το παιδί δεν βλέπει και δεν συμπονά, σιγά μην κάτσω να πιστέψω ότι θα κατανοήσει τα δικά μου όποια θέματα. Άλλωστε δεν με ρώτησε καν αν θέλω εγώ να μιλήσω για τα δικά μου θέματα σε μια άγνωστη μου γυναίκα, που κάθε άλλο παρά ικανή την θεωρώ να χειριστεί δύσκολες ψυχικές καταστάσεις.
Της θέτω όρια.
«ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ»
Αυτό δεν την σταματά. Θέλει καβγά, θέλει να με μειώσει και θέλει να νοιώσει η ίδια ανώτερη. Οπότε συνεχίζει λέγοντας «έξυπνη απάντηση... αλλά ένα δίπλωμα... δεν λύνει υποθέσεις.... όταν βάζετε όρια... δεν αφήνετε τον άλλον να σας ολοκληρώσει.... ΤΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΘΑ ΒΓΑΛΕΤΕ;;; ΛΑΘΟΣ.. ΛΥΠΑΜΑΙ !!!!»
Την λυπάμαι από την μια διότι πνίγεται, αλλά από την άλλη δεν είμαι διατεθειμένη να με πνίξει και εμένα στα πάθη της και εκδικητικότητα που κρύβει μέσα της. Ας θυμηθούμε ότι και ίδια το «ομολόγησε» αυτό όταν μου έγραψε «έβλεπα άνδρα και τον πατέρα μου ακόμα... και ήθελα να τους δείρω». Πράγμα που σημαίνει ότι και ο γιός της ως άνδρας της ξυπνά το αίσθημα της εκδίκησης που έχει καταχωνιάσει στο υποσυνείδητό της και πιστεύει ότι πάει πέρασε και τώρα πια δεν το έχω.
Πρέπει να την κάνω να δει τι κάνει! Της λέω:
«ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΒΓΗΚΕ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΡΥΒΕΣ»
Και εκείνη συνεχίζει να προβάλει σ’ εμένα τα δικά της καταχωνιασμένα συναισθήματα, και να ψάχνει να με ακυρώσει αφού έκανα το έγκλημα να μην την επιβραβεύσω.
Μου γράφει τώρα και εκείνη με κεφαλαία (φωνάζει):
«ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ..ΚΑΚΙΑ»
Της το ξαναλέω:
«ΤΕΛΙΚΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΒΓΗΚΕ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΡΥΒΕΣ»
Και προσπαθώ να της εξηγήσω τι εννοώ με αυτό που λέω.
«εγώ δεν έψαξα απολύτως τίποτα εσύ μου έστειλες μήνυμα όχι εγώ. και την κακιά που έχεις μέσα σου την βλέπω στο παιδί σου που δεν σε εμπιστεύεται εκείνος μου έδειξε αυτά που εσύ κρύβεις. Του εύχομαι ο Θεός να είναι μαζί του διότι εσύ δεν είσαι.»
Θέλει σίγουρα καβγά. Τώρα αφού δεν έπιασε η «κακία» που πήγε να μου κολλήσει, τα βάζει με τα διπλώματα και τις γνώσεις μου. Κάπου θέλει να πιαστεί να βρει λόγο κάτι να με μειώσει.
«τόσα διαβάζεις … τόσα ξέρεις!!! όταν σύντομα θα έρθεις στη θέση μου... θα ‘κατανοήσεις’... πράγματα και καταστάσεις!!! με το να βγάζεις κακίες για άλλους... χωρίς να σου φταίνε... ΤΟΥΣ ΔΙΩΧΝΕΙΣ! ΕΣΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΝΕ. ΑΣΕ ...ΜΕΣΣΙΝΑ... ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ. ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ‘ΚΑΙ ΚΑΛΑ’.»
Μου είναι πια ολοφάνερο ότι πάνω σ’ εμένα προβάλει όλα τα δικά της θέματα και αδυναμίες. Ελπίζει ότι όταν σύντομα έρθω στην θέση της, θα καταλάβω. Αυτό όμως εμένα και μόνο μου δείχνει ότι δεν έχει καν ιδέα ούτε πόσο χρονών είμαι, ούτε πια άλλη κατάσταση βιώνω. Όχι πως την ενδιαφέρει. Αλλά θέλει να γίνει η ίδια κατανοητή με κάθε δυνατό τρόπο. Μετά απειλώντας με, μου περιγράφει αυτό ακριβώς που κάνει η ίδια στο παιδί της: «βγάζεις κακίες για άλλους... χωρίς να σου φταίνε...» Το παιδί της δεν της φταίει αλλά είμαι σίγουρη ότι όπως το φυτίλι της ήταν κοντό και άναψε από το τίποτα, έτσι ανάβει και με αυτόν. Εξ’ ου και η ανάγκη της να εκφράσει την «λατρεία» της προς το παιδί της αφού μέσα της ξέρει πολύ καλά τι κάνει.
Η υπερκάλυψη είναι πάντα ένδειξη έλλειψης.
Η μητέρα μπαίνει τώρα στην κατά μέτωπο επίθεση (έφυγε και το ευγενικό «κυρία») «ΑΣΕ ...ΜΕΣΣΙΝΑ... ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ. ΧΩΡΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ‘ΚΑΙ ΚΑΛΑ’.»
Τώρα για μένα τελείωσε το θέμα. Άμα θέλει να κάνει επίθεση με νύχια και δόντια, θα πρέπει να κατανοήσει ότι νύχια και δόντια θα βρει μπροστά της. Δεν της χρωστάω τίποτα.
«Καλά είσαι χαζή; Σου επέβαλα εγώ την βοήθειά μου; Σε ενόχλησα εγώ με τις ιστορίες πόνου και δυστυχίας μου; Άσε μας φιλενάδα που έχεις την βλακώδη εντύπωση ότι είσαι η μόνη που έχεις υποφέρει στην ζωή σου και μας επιδεικνύεις τον σταυρό σου σαν να είναι λάβαρο της δικαίωσης σου να βασανίζεις το παιδί σου με τις πολλαπλές σου ψυχώσεις και ψυχικά τραύματα. Δεν αγαπάς το παιδί σου και το ξέρει στο δείχνει βρε τυφλή με το να μην σε αποδέχεται και εμπιστεύεται. Εσύ καλή μου δεν έχεις δικαίωμα να πετάς πέτρες διότι έχεις αμαρτήσει. Όσα εσύ τράβηξες τα μεταφόρτωσες στο παιδί σου με ευκολία για να ξαλαφρώσεις εσύ η ίδια όπως ακριβώς έκανες και με εμένα τώρα. Σαν εσένα έχω γνωρίσει χιλιάδες μανάδες τα 5 χρόνια που ασχολούμαι να σας ανοίξω τα μάτια και να δείτε τι κάνετε μέσα στην τύφλα του πόνου σας. Τα νύχια και τα δόντια σου τα βλέπουμε και τα ανταποδίδουμε. Το παιδί σου σε φοβάται και σε απωθεί και εγώ σε απωθώ με τα ίδια δόντια και νύχια, εγώ δεν είμαι πια παιδί και ο ψυχικός εκφοβισμός σου δεν περνά. Λοιπόν μάζεψε τα νύχια σου διότι άλλοι που έχουν πονέσει πιο πολύ απ' ότι μπορείς να διανοηθείς έχουν δόντια και νύχια πιο μεγάλα και θα σε κάνουν μια χαψιά. Θάψε το τσεκούρι του πολέμου. Άλλοι σε πόνεσαν και τώρα προϋποθέτεις αυτόματα ότι θα σε πονέσουν και άλλοι. Αν ήταν να σε πονέσω όπως το λες, γιατί ήρθες για συμβουλές;»
Η μητέρα αυτή αφού είδε και αποείδε ότι εμένα δεν μπορεί να με κάνει ότι θέλει, και ούτε η «κακία» με τράνταξε, ούτε τα περί «διπλώματα και σπουδές», ούτε το «ρε… Μεσσίνα», ούτε το «χωρίς παιδιά κα οικογένεια», ούτε το «θέλουν να βοηθήσουν και καλά», οπότε μπήκε σε άλλη ταχύτητα. Είδε από τη φωτό μου στο facebook ότι είμαι παχιά και θεώρησε ότι έχει έναν τελευταίο άσσο στο μανίκι της για να με υποτιμήσει. Οπότε τον βγάζει μπας και φοβηθώ.
Μου λέει:
«ΕΝΑ «ΒΟΥΝΟ» ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΠΩΣ ΕΙΔΙΚΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!!!!! ΑΛΛΑ ΛΕΣ ΑΛΛΑ ΔΗΛΩΝΕΙΣ!!! ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ «ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΑ»...ΟΥΤΕ «ΟΡΙΖΕΙ’ ΠΩΣ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΑΛΛΩΣ. ΗΛΠΙΖΑ ΠΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΝΟΟΥΜΑΣΤΑΝ.... ΑΣΤΟ!!! ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ !!!!!»
Περιττό να της εξηγήσω ότι ένα «βουνό» σαν εμένα δεν σείεται από ψύλλου πήδημα, και οι μπουρδολογίες της δεν με πληγώνουν. Απλά την βαριέμαι. Την έχω βαρεθεί ήδη από πολλή ώρα αλλά ελπίζω ότι κάτι κάπως θα διαπεράσει τον «πάγο» της ψυχής της, και θα ρωτήσει τι εννοώ με αυτά που της λέω. Κάνω μια τελευταία προσπάθεια να της εξηγήσω. Της λέω:
«Αν δεν οριοθετηθείς εσύ και τα αχαλίνωτα συναισθήματα σου του πόνου, του φόβου, της αδικίας που βίωσες των δυσκολιών, δεν θα μπορέσεις να πλησιάσεις το παιδί σου. Θα σε φοβάται και δεν θα θέλει να σε εμπιστευτεί. Δεν είμαι ψυχολόγος. »
Τον χαβά της.
«ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.... ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΜΕ ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ....»
Δεν την αντέχω άλλο.
«άντε άνοιξε τα μάτια σου. Το 'με αγαπά και τον αγαπώ' είναι στο δικό σου μυαλό και φαντασία. Είναι η δική σου πραγματικότητα. Τότε γιατί δεν σε εμπιστεύεται αφού λες ότι σε αγαπά. Φάσκεις και αντιφάσκεις διότι λες ψέματα. Άντε γεια σου φιλενάδα. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο.»
«ΡΕ ΜΕΣΣΙΝΑ....ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΚΡΙΝΕΙΣ...»
Αυτή ήταν ακριβώς η αλήθεια της. Φοβάται να μην την κρίνουν οι άλλοι και την βρουν υπεύθυνη για τα προβλήματα του παιδιού της. Διότι μέσα της ξέρει πολύ καλά ότι δεν έπραξε ούτε σωστά ούτε και καλά. Η όλη συζήτηση εμένα μου δείχνει καθαρά την ψυχοπαθολογία της μητέρας αυτής. Κρίμα που ο ψυχολόγος που πήγε το παιδί της δεν έκανε την δουλεία του σωστά και να της πει κατάμουτρα τι ακριβώς συμβαίνει με το παιδί της. Ίσως και αυτός να μην το είδε. Άλλωστε του ήταν πιο εύκολο να εκλάβει τα όσα του είπε η μητέρα αυτή ως αλήθεια, και να επικεντρωθεί στην ψυχοπαθολογία του παιδιού αφού αυτό είχε διάγνωση. Έτσι θα είχε και την μητέρα να πληρώνει τις συνεδρίες. Αν της έλεγε την αλήθεια κατά πάσα πιθανότητα θα έφευγε τσαντισμένη και δεν θα πλήρωνε ποτέ για δικές της συνεδρίες. Τώρα ο 12χρονος αυτός πληρώνει τα σπασμένα.
