Αυτισμός και κοινωνία, ή τι στο καλό δημιούργησε αυτό που λέμε "Αυτισμό"

Φίλοι και φίλες -και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που έχουν κάποιο πολύ σοβαρό ενδιαφέρον για την διαφορετικότητα (την οποία δυστυχώς ονιμάζουν αναπηρία για ευκολία κυρίως) ως συνθήκη ζωής-, πού πηγαίνουμε ως πολιτισμός, ως κοινωνία, ως οικονομία και ως Ελλάδα;

Έχουμε καταλάβει πως αυτό που ονομάζεται ελληνική κοινωνία και Ελληνική οικονομία σιγά-σιγά αυτοκτονεί από πνιγμό που προκαλείται από την μαζική δυσαρέσκεια και την συλλογική γκρίνια;

Σίγουρα βρισκόμαστε στο τέλος της πολιτικής και των πολιτικών. Βρισκόμαστε στο τέλος μιας Ελληνικής κοινωνίας που θέλει να επιμένει στην αυτοϊκανοποίηση. Για όλα φταίνε οι άλλοι, το σύστημα, η διαφθορά, η κακή οργάνωση, η προ-βιομηχανική οικονομία, οι χαμηλοί μισθοί, τα απαράδεκτα ασφαλιστικά ταμεία, το θανατηφόρο «σύστημα» υγείας.

Ταυτοχρόνως, όμως, όλοι θέλουμε να διοριστούμε σε αυτό το σύστημα, επειδή πολύ απλά εγγυάται την κακή οργάνωση, την ανορθολογική οικονομία, τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν απαιτούν από τους υπαλλήλους τους υπερβολικά πολύ δουλειά, και ένα σύστημα υγείας που μπορεί ο οποιοσδήποτε το στελεχώνει να κάθεται. Και όλα αυτά τα κάνουμε επειδή δήθεν ο μισθός του δημόσιου είναι σίγουρος…

Είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να έχουν την τεχνογνωσία για να μπορέσουν να αξιολογήσουν τη μονιμότητα κάποιου μισθού τη στιγμή που ο δημόσιος τομέας καταρρέει;

Απλή λογική χρειάζεται για να καταλάβουμε πως όταν το κρατικό έλλειμμα έχει υπερβεί το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (δηλαδή τα λεφτά που βγάζει ολόκληρη η Ελλάδα για ένα έτος χωρίς να υπολογίζονται τα έξοδά της), κάποια στιγμή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη χρεοκοπία. Όταν χρεοκοπεί η Ελλάδα και βουλιάζει το καράβι, τότε αυτοί που πνίγονται είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κολυμπήσουν…

Ήδη η κοινωνική πρόνοια βρίσκεται στα χαμηλότερα ιστορικά της επίπεδα. Ένα από τα μεγαλύτερα φιλανθρωπικά ιδρύματα της πατρίδας μας έβγαλε σε δεκαπενθήμερη διαθεσιμότητα τους υπαλλήλους του εν μέσω καλοκαιριού. Οι διοικούντες αυτό το ίδρυμα αναρωτιούνται αν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση για μετά τον Σεπτέμβριο.

Και ενώ το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας καταρρέει, δεν υπάρχει ούτε ένας τεχνοκράτης ή πολιτικός να δήλωσει έντιμα και απλά τη μεγάλη αλήθεια: Πως το κράτος πρόνοιας μας έχει τελειώσει, και πως αυτό το τέλος τεκμηριώνεται από πλούσια βιβλιογραφία που έχει παραχθεί τα τελευταία 30 χρόνια και τεκμηριώνει την κρίση του κράτους πρόνοιας.
Τεχνικά, οικονομικά και πολιτικά, οι κοινωνίες μας έχουν αλλάξει, και τα συστήματα υποστήριξης πρέπει να ανασυγκροτηθούν για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις ανθρώπινες ανάγκες, όπως προκύπτουν μέσα από μια αλλαγμένη κοινωνία που έχει ή μπορεί να έχει παγκόσμιες επιρροές.

Έχουμε καταλάβει ως κοινότητα ανθρώπων που ζούμε με διαφορετικότητες (αντί για "αναπηρίες" μια η λέξη αυτή είναι στιγματική) πώς αλλιώς συγκροτούνται και λειτουργούν οι μηχανισμοί υποστήριξης στα άλλα (δυτικά) κράτη;

Έχουμε πληροφορηθεί πως ακόμη και στα πλούσια κράτη με ιστορικά συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και υποστήριξης τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι που ζουν κάτω από συνθήκες κάποιας σοβαρής διαφορετικότητας (αναπηρίας) κατευθύνονται σε ιδρύματα;

Εάν αυτό το παραπάνω προβληθεί στην Ελληνική πραγματικότητα τί θα γίνει με τόσες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων με διαφορετικότητες (αναπηρίες) στην Ελλάδα – όταν δεν υπάρχουν καν ιδρύματα;! Γνωρίζουμε όλοι μας πως ακόμα και για να βρεις θέση σε ίδρυμα χρειάζεται να έχεις πολύ μεγάλο μέσον…

Ακόμη και σε δυνατές οικονομίες που έχουν απόθεμα για να υποστηρίξουν οικονομικά μηχανισμούς που με τη σειρά τους θα υποστηρίξουν τους πολίτες που βρίσκονται σε ανάγκη, ακόμη και σε αυτά τα κράτη παρατηρούνται περικοπές, συχνά με τη μορφή απασχόλησης ακόμη φθηνότερου εργατικού δυναμικού -που προέρχεται από χώρες της μακρινής Ασίας- με ανυπολόγιστες συνέπειες στην ασφάλεια και στην επιβίωση των ανθρώπων με σοβαρές και με λιγότερο σοβαρές διαφορετικότητες (αναπηρίες).

Είμαστε εσωστρεφείς, και γι’ αυτό δεν έχουμε ενημερωθεί πως ακόμη και στα πλούσια κράτη που έχουν λεφτά για τους διαφορετικούς (αναπήρους), μειώνονται και διακόπτονται οι κοινωνικές παροχές.

Μπορούμε μήπως να σκεφτούμε τί έχει να γίνει στην Ελλάδα σε λίγα χρόνια ίσως και σε λίγους μήνες; Πώς μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη διαβίωση όταν οι μισθοί έχουν χτυπήσει τα κόκκινα; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος με διαφορετικότητα (αναπηρία) να προσλάβει προσωπικό βοηθό όταν ο μισθός υπερβαίνει τα 700€ και μαζί με τις κρατήσεις και τα επιδόματα γίνεται το λιγότερο 1400€ το μήνα;

Ναι, υπάρχει ακρίβεια και οι μισθοί δεν φτάνουν. Η λύση στην ακρίβεια είναι η αύξηση των μισθών; Όταν ο μπακάλης επειδή (δικαιολογημένα) δεν του φτάνουν τα χρήματα, κάνει αυξήσεις στα προϊόντα του, πώς θα φτάσουν τα χρήματα στον γείτονά του και στον καταναλωτή;

Όταν όλη η Ελλάδα είναι ήδη γεμάτη από καταστήματα και όταν οι ιδιοκτήτες όλων των κτιρίων προορίζουν το ισόγειό τους για κατάστημα, πώς είναι δυνατόν αυτός ο τόπος να προκόψει; Σε ποιο άλλο κράτος τα ισόγεια όλων των κτιρίων οικοδομούνται για να γίνουν καταστήματα; Αυτό και μόνο φτάνει για να καταλάβουμε πως αρμενίζουμε στραβά.
Και ένταξει υπάρχουν κακώς κείμενα και θα τα πληρώσουμε.

Έχουμε σκεφτεί τη διαφορά της τιμής μεταξύ ικανών σωματικά και διαφορετικών (ανάπηρων); Όταν είσαι ικανός σωματικά, εάν βρεθείς σε ανάγκη είναι εφικτό να επιβιώσεις ακόμη και σε παγκάκι.Όταν όμως έχεις μια σοβαρή διαφορετικότητα (αναπηρία) πώς θα επιβιώσεις; Τί θα κάνεις;

Φίλοι και φίλες (εσείς που παίρνετε στα σοβαρά την αναπηρία ως διαφορετική συνθήκη ζωής), θέλω να καταλήξω στο ότι πρέπει να αλλάξουμε. Είναι προσωπική ευθύνη η δική μας προσωπική πολιτική αλλαγή.

Όλοι βλέπουμε πως το κράτος ακόμα και να θέλει, δεν μπορεί, δεν έχει την τεχνογνωσία για να βρει λύσεις στα δικά μας προσωπικά προβλήματα. Μέχρι πότε θα περιμένουμε;

Μέχρι πότε θα βρισκόμαστε παθητικοί καταναλωτές υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας όταν βλέπουμε πως οι παροχές περιορίζονται στο μηδέν;

Σίγουρα δεν μπορούμε να απεργήσουμε για να πιέσουμε την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομία. Η μόνη λύση που έχουμε είναι να οργανώσουμε εμείς οι ίδιοι τις δομές εκείνες που θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας και θα μας προστατεύσουν από την άδικη έκθεσή μας στα χειρότερα.

Σύντομα θα ζήσουμε έναν εφιάλτη και σε αυτό δεν φταίει (μόνο) η πολιτική διαχείριση της εξουσίας. Έχουμε ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας. Έχουμε υποχρέωση να επιβιώσουμε. Ας δημιουργήσουμε τις δομές εκείνες στο πλαίσιο των οποίων δεν θα απειληθεί τουλάχιστον η επιβίωσή μας.

Νίκος.
Ιούλιος 2009
http://www.disabled.gr/lib/?p=21282

Θα αναρωτιέστε τι σχέση έχει ο τίτλος σχετικά με τον Αυτισμό και το κείμενο αυτό... Ας σας εξηγήσω λοιπόν. Η κοινωνία είναι που γίνετε όλο και πιό αυτιστική, εγωκεντρική, εγωιστική, και αδιάφορη για τα συναισθήματα των άλλων, για να μην πω εντελώς αναίσθητη για τα συναισθήματα των συνανθρώπων.
'Οποιος έχει την καλή τύχη να έχει κάποια ευκολία που του ανοίγει πόρτες (είτε αυτή η ευκολία είναι οικονομική -κυρίως- είτε είναι μέσων λόγω φίλων, οικογένειας, γνωστών, είτε είναι λόγω κοινωνικής θέσης) θα φροντίσει τον εαυτούλη του και μόνο και ας πάνε οι άλλοι να πνιγούν.
'Οταν αυτό το πρότυπο συμπεριφοράς είναι που αποδεχόμαστε, που εξευγενίζουμε και προωθούμε, που αναζητάμε και θέλουμε και εμείς, διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο έχει αποδειχθεί πια πως μπορεί κανείς να επιβιώσει μέσα στην σημερινή κοινωνία, γιατί λοιπόν αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά αυτιστικά παιδία και να γεννιούνται όλο και περισσότερα;
Απλά, διότι η επιβίωση του είδους μέσα απο την εξέληξη φροντίζει να διαμορφώνει την κάθε επομενη γενεά ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες.

Για να μπορέσει το Ανθρώπινο είδος μας να επιβιώσει μέσα στη ΑΥΤΙΣΤΙΚΗ κοινωνία που έχουμε οι ίδιοπι δημιπουργήσει, καταλήγει να γίνει Αυτιστικό, διότι άμα δεν γίνει Αυτιστικό οι δυνατότητες επιβίωσης είναι απλά μικρές αν όχι ανύπαρκες!

'Οσο δηλαδή γίνονται οι ενήλικες αυτιστικοί -εγωιστές, εγωκεντρικοί, συμφεροντολόγοι, και υπηρέτες των διαστρευλομένων κοινωνικών αξιών που μας περιστοιχίζουν- τόσο θα αντιγράφουν αυτή τους την συμπεριφορά τα παιδιά τους.

Αλλά η όλη κοινωνική πίεση για συμμόρφωση και διατήρηση του κατεστημένου έχει τόσο διαβρώσει την ικανότητά των ενηλίκων να δουν την δική τους Αυτιστική συμπεριφορά που τελικά η όλη κατάσταση γίνετε σαν την καμήλα που δεν μπορούσε να δει την δική της καμπούρα, αλλά στεναχωριόταν για την καμπούρα του παιδιού της!

'Οσο όμως γίνετε η κοινωνία μας όλο και πιο Αυτιστική, τόσο και πιο πολλά Αυτιστικά παιδιά θα γεννιούνται. 'Οσα χρήματα (δισεκατομμύρια) και αν σπαταλάμε για να βρούμε μιά θεραπεία για τον Αυτισμό, άμα δεν θεραπεύσουμε αυτό που πραγματικά πάσχει, άκρη δεν θα βρούμε!

Αυτό που ούσιαστικά πάσχει είναι η κοινωνία μας, απο την έλλειψη αξιών, αλληλοσεβασμού, ανθρωπισμού, πολιτισμού, και φυσικά σωστής διαπαιδαγώγησης. Απλά και μόνο διότι ασχολούμαστε πολύ περισσότερο να καλύψουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και ορέξεις, παρά να δώσουμε ουσιαστικό χρόνο απο την ζωή μας στα παιδιά μας, στον/ην σύντροφό μας, στους συνανθρώπους μας που έχουν ίσως ανάγκη της βοηθείας μας.

'Οχι ούτε χρόνο έχουμε να διαθέσουμε, ούτε μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες των άλλων!

Και σαν ολοκλήρωση αυτού του θέματος περί της αιτίας και της ρίζας του Αυτισμού, εδώ άλλο ένα "ανθρώπινο δράμα" ενός συνανθρώπου μας.

Τον Ιούνιο που μας πέρασε, μια πολύ καλή φίλη, η Κατερίνα Καστρινάκη, πέρασε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια για περίπου τριάντα ώρες:

Η προσωπική της βοηθός την εγκατέλειψε, αφού πρώτα απαλλοτρίωσε ό,τι πολυτιμότερο υπήρχε μέσα στο σπίτι. Η Κατερίνα βρέθηκε παγιδευμένη χωρίς να μπορεί να καλέσει σε βοήθεια, αφού ζει κάτω από συνθήκες μιας σοβαρότατης τετραπληγίας.

Έγινε αντιληπτή ύστερα από 30 ώρες από μια στενή της φίλη, με την οποία είχαν ραντεβού για να πάνε σε κάποια εκδήλωση, και επειδή συνήθως η Κατερίνα είναι τυπική στις υποχρεώσεις της, η φίλη της θορυβήθηκε και πήγε από το σπίτι της όπου την άκουσε να καλεί σε βοήθεια. Με την συνδρομή κλειδαρά ανοίχτηκε η πόρτα και σώθηκε η Κατερίνα.

Ποια είναι η Κατερίνα Καστρινάκη; Από το 1980 είναι γνωστότατη στην Ελλάδα για τις δραστηριότητές της: Συμμετείχε από τότε σε όλες τις επιτροπές των Υπουργείων, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος όλων των σοβαρών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και συνδικαλιστικών σωματείων, υπήρξε στέλεχος σε Υπουργεία και σε γενικές γραμματείες, και σήμερα εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Εάν η Κατερίνα Καστρινάκη δεν ήταν αυτή που είναι, δεν θα την είχε αναζητήσει κανένας (τουλάχιστον εγκαίρως) και η κατάληξη θα ήταν η γνωστή…

Όταν ένας άνθρωπος σαν την Κατερίνα Καστρινάκη εκτίθεται σε αυτό τον κίνδυνο και βρίσκεται αβοήθητος -μολονότι πληρώνει μισθούς για να αγοράσει προσωπική βοήθεια από επαγγελματίες προσωπικούς βοηθούς- και εκτός αυτού έχει και ένα τεράστιο κύκλο γνωριμιών και ακόμη μεγαλύτερο δίκτυο συνεργασιών, τότε οι υπόλοιποι οι λιγότερο γνωστοί και οι καθόλου γνωστοί άνθρωποι με σοβαρές τετραπληγίας τί μπορούν να περιμένουν όταν εγκαταλειφθούν από τον «επαγγελματία» προσωπικό τους «βοηθό»;

Τί μπορούν να πάθουν; Στην καλύτερη των περιπτώσεων να μπουν στην περιπέτεια που μπήκε η Κατερίνα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τους επιφυλάσσεται ο αργός και επώδυνος θάνατος.

Ξέρετε τί είναι να περιμένεις χωρίς νερό, εγκαταλελειμμένος και τρομοκρατημένος, πότε θα γίνει η απουσία σου αντιληπτή από κάποιο φίλο ή συνεργάτη ή συγγενή; Είναι χειρότερο από θάνατος.

Υπάρχει διέξοδος; Εντίμως, όχι, δεν υπάρχει διέξοδος. Θα μπορούσε να βρεθεί διέξοδος; Για όσο καιρό οι ίδιοι οι άμεσα θιγόμενοι δημιουργούν εμπόδια στη μεταξύ τους επικοινωνία, δυστυχώς δεν θα μπορέσει να υπάρξει διέξοδος.

Είναι δυνατόν οι ίδιοι οι άνθρωποι με τετραπληγίες να μην αναζητούν μια λύση για την επιβίωσή τους;Και εδώ η Ελλάδα μας απογοητεύει. Ναι, είναι δυνατόν. Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι η Ελλάδα είναι χώρα του «ανεπικοινώνητου» και όλοι εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είμαστε προϊόντα αυτής της κατάστασης. Χρειάζονται αποδείξεις; Εάν χρειάζονται αποδείξεις, τότε δεν έχει παρά να δοκιμάσουν οι υποψήφιοι για τη διοργάνωση του διαλόγου να μαζέψουν περισσότερους από δέκα ανθρώπους με τετραπληγίες.

Και ενδεχομένως να βοηθήσει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, το http://www.disabled.gr/ και η Autonomia EXPO να συγκεντρωθούν κάποιοι πολλοί ή λίγοι παραπάνω. Όμως για να κρατηθούν αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει αν μη τι άλλο οι οργανωτές να μην απωθήσουν. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται πως ελάχιστες φορές γίνεται. Είμαστε κακότροποι ως πολιτισμός και το ξέρουμε…

Νίκος.
http://www.disabled.gr/lib/?p=21280